Eindelijk een Meeuw die toont dat de theatermaker en zijn publiek in Tsjechows tijd met dezelfde vraagstukken werden geconfronteerd als nu, eindelijk geen Meeuw die alleen over het (mislukte)leven van (goed gespeelde) personages handelt. In deze versie hoor je de stem van Tsjechow luid en duidelijk, de schrijver die schrijft dat hij schrijft en waarom hij schrijft (die zijn karakters het plot zelfs laat uitspreken voor het zich voltrekt) en die elke gelegenheid aangrijpt om het publiek te tonen dat hij niet weet hoe hij de relatieve werkelijkheid van het theater moet doorbreken. Als zijn werk te abstract wordt wil (of kan) niemand het begrijpen, als té relatief wordt ziet iedereen een illusie. Het ware leven is zo anders, het is ook érgens anders, niet hier op de vloer.
De ponies spelen geen psychologisch uitgewerkte rollen, ze performen teksten met hun jonge hart en ziel, precies zoals het dit stuk past. Ze tonen de functie van hun rol in een stuk over de toneelschrijver en zijn toneelstuk. De combinatie met de uiterst theatrale Dirk Tanghe, het gearriveerde paradepaard dat de jonge ponies regisseert, raakt meteen al de kern. De jonge ponies spelen én zijn de rol die zij spelen in het theatercircus. Een bijzondere gebeurtenis, deze Meeuw. Gedenkwaardig.

Vrij onbevangen ging ik naar deze voorstelling om er helemaal blij en enthousiast weer uit te komen. Wat een beeldschone voorstelling. Op zich vrij abstract en enorm magisch maar ook super toegankelijk en dat vind ik een onweerstaanbare combinatie. Iedereen die hem gemist heeft, ga hem zien!

Het laatse programma van Javier Guzman heeft niet voor niks een nominatie voor de ‘Neerlands Hoop’ gekregen. Wat een prachtig uitgebalanceerd verhaal over zoiets persoonlijks en dramatisch. En wat knap dat zo’n jonge cabaretier de zaal van doostil naar hilarisch weet te krijgen en omgekeerd. Echt goed!

Ergens midden in de Flevopolder in Oud-Kraggenburg op een van de mooiste locaties van Nederland heeft Lieke Benders voor de Bonte Hond een familievoorstelling gemaakt. Een gezin bewoont dat afgelegen plekje en de eenzaamheid levert voor ieder gezinslid een ander perspectief. Een prachtige combinatie van levendigheid, filosofie, en ongein. Met zeer aanstekelijk spel van vooral moeder en zoon. Het dameskoor dat af en toe op en af kwam versterkte het ‘couleur locale’ gevoel. Helaas veel te korte speelperiode, echte festivalvoorstelling.

Hier vallen eindelijk alle Van Hove-fratsen op hun plaats: geweldige voorstelling, die rare Verweysveld-sceneografie klopt eindelijk en alles is een soepel geheel. Het publiek is tot decor gebombardeerd (of gedegradeerd, kun je ook zeggen) en dat is meer dan een leuke gimmick. Het geeft de voorstelling een extra dimensie. Alleen jammer dat sommige toeschouwers op het podium het dan nodig vinden om heel nadrukkelijk in het beeld van de cameraman te gaan staan. Het lijkt sowieso wel of mensen vergeten dat ze in het theater zitten, naast me zat een dame steeds hardop commentaar te geven. Maar dat kan ook aan haar leeftijd gelegen hebben. Er is flink in de originele teksten gehakt, jammer maar onvermijdelijk als je deze drie stukken op deze manier aan elkaar wil koppelen. Ik ben het overigens niet met Van Hove eens dat Antonius en Cleopatra over politiek gaat: ik vind dat het over de Liefde (met hoofdletter) gaat. Dat wreekt zich in de voorstelling ook: de eerste twee stukken gaan vrij naadloos in elkaar over maar het derde stuk haakt er een beetje raar bij aan. Het gaat weliswaar over gedeeltelijk dezelfde personen maar het thema is heel anders. Door de liefde er zo uit te halen wordt het klassieke liefdespaar hier gedegradeerd tot een hitsig stelletje. Complimenten voor de acteurs, iedereen heeft minstens een hoogtepunt en ‘s nachts om half een was iedereen nog even scherp. Een extra gewei voor de muzikanten, die zorgden voor de extra slagroom op de taart. Gaat dat zien inderdaad: die zes uur zijn zo om!

Het was weer op en top Van Hove, met de design-bankstellen en lampen van huisvriend Jan (nee, niet Des Bouvrie) en veel(dit keer zelfs heel veel) multimediaal gedoe. Het publiek mag gaan en staan waar het wil, maar dan bij voorkeur toch volgens bepaalde, door de speaker omgeroepen patronen. En als je een broodje bestelt, terwijl de spelers hun ding doen, dan fluister je natuurlijk zachtjes en laat je de euro’s niet te hard rinkelen, want daar zouden ze weleens last van kunnen hebben. Kortom, de beschaving viert hoogtij, en het wil maar geen kermis worden. Bovendien, als je de pech hebt ergens te gaan zitten waar je geen donder ziet, dan wacht je rustig af tot het hoorspel is afgelopen en de volgende ombouw begint om een andere plek te zoeken, waar de juffrouw naast je dan van zegt: deze was bezet. Het concept is leuk, maar het deugt in deze setting van geen kant. Wat niet wegneemt, dat ik een aantal mooie momenten zag, bij haast alle acteurs, waardoor het nog wel meeviel allemaal.

De ontegenzeggelijke kwaliteit van de voorstelling is het sterke ensemblespel. Niet alleen van de acteurs, maar ook van de muzikanten, technici, cateraars, inspiciënten, enzovoorts. En ja, ook van onszelf, van de toeschouwers. Vooral daarom is het een unieke theaterbelevenis, waarbij je al snel merkt dat het geen zin heeft om je af te vragen wat nog wel voorstelling is en wat niet meer, wie eraan deelneemt en wie niet. Want iedereen kan ineens personage zijn in de voorstelling van een ander (de camera zoomt in op het gezicht van een toeschouwer, ze zit op het podium naast een ernstig kijkende Julius Ceasar, en ze bijt heel geconcentreerd een kleine ongerechtigheid van haar pinknagel af). Niemand kan eraan ontkomen om voortdurend zelf keuzes te maken uit al die handelingen, beelden en indrukken. Het is fascinerend om op die manier je eigen, unieke en onherhaalbare voorstelling te creëren. De voorstellingen in enge zin, de drie tragedies van Shakespeare, lijden daar ondertussen wel enigszins onder, dat is onvermijdelijk. Hoe paradoxaal het ook klinkt, omdat we zo dicht bij hem zijn, lijkt bijvoorbeeld Hugo Koolschijn als Julius Ceasar juist meer afstand te nemen. Na vijf uur hoeven we gelukkig even niet meer zelf te kiezen en zelf beslissingen te nemen, omdat we het laatste uur geacht worden gewoon in de zaal te blijven. En juist omdat er dan weer gepaste afstand is, lukt het Hans Kesting als Antonius en Chris Nietvelt als Cleopatra in dit deel het best om de emoties achter de tekst dichterbij te brengen, toch nog echt te ontroeren. Het is al met al een heel bijzondere ervaring om je onder te dompelen in de vormvernieuwingen die Van Hove en Versweyveld ons weer voorschotelen. Maar ik heb, aan het eind van die lange zes uur, ook wel even genoten van gewoon een uur ouderwets vanuit een schouwburgstoel toneel kijken.

WEERGALOOS WEERGALOOS WEERGALOOS.
6 uur lang in een soort Politieke trip met het ene hoogtepunt na het andere. Op zes verschillende plaatsen kijken naar het drama wat zich om je heen afspeelt. Geweldig tempo, geweldige stukken. En als Ivo uiteindelijk het publiek van het podium jaagt en de deuren van de Stadsschouwburg sluit (na 5 uur!)volgt het prachtigste uur toneel van dit seizoen. GAAT DAT ZIEN!!!!!

Zes uur toneel die voorbij vliegen, dat moet al voldoende zijn voor een aantal geweien. Niet alle interactiviteiten komen even goed tot hun recht, niet alle nieuwigheidjes evenzeer (en de broodjes waren op, maar goed - het was een try out), maar over de gehele linie meer dan boeiend, misschien wel belangrijk hier en daar, en vooral heel fijn geacteerd. Zonder anderen tekort te willen doen, Fedja vH als Coriolanus en Hans K als Antonius als uitblinkers wat mij betreft.

Indrukwekkend spectalstuk met leuke regie/vormgevingsvondsten. Stefan de Walle moet helaas nog altijd opboksen tegen zijn flodderimago, jammer maar helaas. Zijn spel is indrukwekkend intens en hij maakt sterk gebruik van zijn fysiek. Af en toe trekt hij een wenkbrauwtje op en dan heb je toch weer die associatie met zijn tv-werk.
De cast was over het algemeen sterk, al waren er duidelijk ook mindere goden aanwezig. De hoofdrollen waren stuk voor stuk sterk bezet.
Kippenvel kreeg ik in het laatste kwartier, het duel was schitterend vormgegeven en de slotscene bleef nog lang hangen. Prima vormgeving en licht.

1 klein (cherry)tomaatje voor de verhaallijn die soms erg moeilijk te volgen was.