Gezien premiere ‘Het Paradijs’ Koninklijke Schouwburg Den Haag.
Op een klein toneel met drie acteurs die met veel woorden en gebaren hun verhaal vertellen. Allemaal willen ze wat anders in hun leven, zelfmoord, weglopen uit huwelijk, maar op het einde gaan ze toch hun eigen gang. En dit allemaal na een hert sorry hinde aangereden te hebben.Al hebben ze onder invloed van elkaar toch wel veranderingen ondergaan.
En inzichten in zich zelf gekregen. Goed spel en bravo voor het echt durven naakt te eten.

Zeer vermakelijke voorstelling met diepgang. Ik heb ‘over de top’ niet gezien maar ik vind dat deze voorstelling zeker geen tomaten hoort te ontvangen. De spelers zijn stuk voor stuk puur.

Bernard Hammer speelt een hoofdrol: van hem is namelijk het decor. Midden in een brede, golvende helling die onder een hoek van zo’n 35 graden oploopt, is een forse, op en neer beweegbare, houten koker geconstrueerd, waaronder een glazen huis verborgen blijkt. Dat levert erg mooie, erg bloederige en erg ingenieuze beelden op - maar is ook erg lastig voor Hans Kersting en zijn kompanen.

Deze versie van de regie kan daar niet helemaal mee concurreren. Met het sterrenteam dat Theu Boermans ter beschikking staat kan de voorstelling natuurlijk niet echt misgaan. Maar toch wankelden deze keer twee hedendaagse helden, Hans Kersting en Halina Reijn, in hun toneelverdriet bijvoorbeeld aanvankelijk zo en en dan op de rand van pathetisch.

Vooral het tweede deel maakt deze “Ajax” boeiend. Teukros, Agamemnon en Odysseus lossen de belofte in: zij laten een boeiende botsing van emotie, macht en sluwheid zien. Dat dat ook iets vertelt over de actuele situatie in ons land - zoals door de regisseur is gesuggereerd - heb ik evenwel niet kunnen zien.

Kortom, dit Ajax van Boermans is net zo goed als het Ajax van Jaake: geen top, wel subtop.

Hoewel de climax van het verhaaltje wat dun is, toch een geweldige avond gehad. Niet alleen heerlijk melancholisch naar danny de munck kijken (die erg sterk zingt!), maar ook genoten van andere acteurs. Goede dialogen, sterke liedteksten en levendig inventief decor. En het liedje 'Amsterdam, pak me dan' is een blijvertje!

Een prachtige voorstelling, ik heb er geen andere woorden voor. Ik ben een dik uur volledig geboeid geweest door deze acteur. Vertellend en spelend. Knap hoe iemand zonder decor je zo kan meenemen!
Ik heb genoten, een aanrader. En die reacties hoorde ik meer die avond!

Een film óver toneel, óp toneel. Inhoudelijk is er niets interessants aan. Wel is er wat prachtig spel te zien (Elsie de Brauw, de komisch acteur Jacob Derwig), en er is het Naakte Wicht Minis met wie hier op prima wijze een typisch filmongeluk op toneel is gebracht.
Nee, het is de vorm waar het hier om draait. En die vorm, het tegelijkertijd weergeven van het toneelstuk (in het toneelstuk) op schermen in de zaal, de voorzichtige aanwezigheid van publiek op toneel en het opvallend door het beeld lopen van de cameramensen, die kende ik al, en beter, van Romeinse Tragedies, een voorstelling die ruim ná Opening Night in première ging. Opening Night als (geslaagde) vormoefening dus.
Hoe gaat dit verder? Want ik geloof er niks van dat Ivo hier al mee klaar is. Hoewel, het is een Van Hove-vorm die het bij mij, boer volgens de moose-test, goed doet, dus dat zal hem te denken moeten geven…
Hoe gaat dit ‘toneel-tv’ er verder uit zien? Wie gaat het uitzenden, en waar? Op televisie, op internet, in theaters? En zien we dan alleen het eindproduct, of kunnen we ook de echte totstandkoming ervan meebeleven? Misschien mogen we wel per sms meebepalen wie er meedoen en wat er zich afspeelt… Ik zit er klaar voor!

Op de ziel is verplichte kost. Er zijn manieren om te vertellen over gebeurtenissen waar geen taal voor is en Oostpool heeft hem dubbel en dwars gevonden in de tekst, in de regie, in het spel. Blijf alleen weg als je bang bent om je eigen vooroordelen kwijt te raken. En anders: op naar Arnhem.

Gisteravond in een Rotterdams theater ‘way off broadway’, namelijk ergens in the middle of Overschie’de voorstelling Onder het puin van theatergroep Jetzt gezien. Meegesleurd door een vriendinnetje onder het mom van toch niets beters te doen. Wat een aangename verrassing. Een nieuwe groep met een stuk op het scherpst van de snede. Een rauwe kijk op het hedendaagse consumentisme en de streep die een onverwachtse gebeurtenis door de rekening kan zetten. Over de naiviteit van de jeugd versus het pessimistisch realisme van een verzuurde dame van middelbare leeftijd. Met in het middenstuk een groteske mediashow die totaal ontspoord in de zucht naar kijkcijfers en effectbejag. Keuke avond uit!

Het is een vertelling op toneel. Maar wát voor een vertelling! De thuiskomst van Odysseus. En, vooral, hóe verteld. Door Paul R. Kooy. Anderhalve uur prachtige tekst. Ondersteund door een oogverblindend mooi toneelbeeld (Floor Roskam!) en een grote rol voor de viool plus trombone.

Collega Duncan vond het eerste deel prachtig. Dat oordeel nemen wij voor dit slotdeel over.

Een stuk waar je even in moet komen, in het eerste half uur wordt er wel erg gevloekt. Ook is het even wennen om naar het toneel en op de monitors te kijken. Later liep het stuk als een trein. Tot de laaste scene die te lang en de saai was. Gelukkig had ik meer stukken van Ivo Ten Hove gezien zodat ik ongeveer wist wat er kwam. Sterk spel van de hoofdrolspelers