“Levende doden” is een zware titel voor een licht toneelstuk. Hoewel de pretenties, geloof ik, tamelijk groot zijn en drie lijken natuurlijk ook niet mis zijn, is het namelijk toch vooral prettig entertainment.

Het werd dan ook een aangename avond in het nieuwe Nationale Toneel Gebouw. Een geweldig, labiel, kamermeisje van Pauline Greidanus, een mooie, bemoederende, middelbare vrouw van Sabrina van Halderen en een fantastische, op de rand van een nervous breakdown balancerende zakenvrouw van Anniek Pheiffer.

Kortom, we gingen naar huis zonder veel wijzer over de dood te zijn geworden, zonder nieuwe verten in het theater te hebben gezien, maar toch heel tevreden.

“Houdt u van literatuur? Houdt u van theater?…en van avontuur?”, de pakkende slogan op de flyer is erg misleidend of misschien dat ik niet van literatuur hou. Mijn liefde voor theater heeft mij de avond door geholpen, want van dat avontuur was weinig te beleven.
Ik weet simpelweg gewoon niet wat ik met deze voorstelling moet. Ik heb het boek niet gelezen en wil het zeker ook niet gaan lezen. Als het ooit verfilmd wordt dwing me dan niet om te kijken.

Toch was het heus niet slecht. Sommige dialogen zijn mooi, zeker die tussen vader en dochter. De kleine grapjes tussendoor bieden wat licht in de duisternis. Ook is het fijn om een verteller te hebben die af en toe even duidelijkheid in de chaos schept. Ook de herhaling van de tekst geeft je even houvast in de chaos.

De chaos die ontstaat door de niet goed te begrijpen gedachtegang van sommige personages. Door het licht dat, ironisch genoeg, in deze voorstelling als een soort knipperlicht zonder betekenis aan en uit gaat. Alleen de badscène is me bijgebleven, dat was wel mooi.

In een fabel kan geen sprake zijn van een avontuur. De personages zijn stereotype en je weet dat ze nooit zullen veranderen. Hierdoor ontbreekt de spanning en zit je te wachten totdat je weer wakker wordt geschud door het geschreeuw, gekrijs en gebrul van het lichtgevende varken. (De hartkloppingen, met hoge tonen en andere ‘ruis’, was achteraf gezien helaas de enige echte goede soundscape)

Als ik van te voren wist dat ik naar een Dogvilliaans drama zou gaan kijken dan had ik er misschien meer van kunnen begrijpen. Nu wachtte ik alleen op de Deus Ex Machina, zoals in Dogville, het totaal uitroeien van het stadje, maar helaas werd die gerechtigheid ons als toeschouwers ook afgenomen. Nee, ik had liever ruim twee uur naar het konijn willen zitten kijken.

Het begin vond ik een leuk gegeven; een volwassen persoon die het leven gaat ervaren als ware het een baby. En daar hield het zo ongeveer op bij mij.
Ik heb geen problemen met bloot en sex, maar ik vond dit gewoon ronduit ranzig, naar, niet-functioneel en respectloos. Ik zal het wel helemaal niet begrepen hebben, maar goed. Grof vind ik leuk, om de hardste grappen van Hans Teeuwen kan ik vreselijk lachen, maar dit…. Had er de hele avond en volgende dag nog een soort van kokhals gevoel van.

Nou het was geweldig , goed gespeeld
En natuurlijk goed geschreven,wel zoals het is
heel erg herkenbaar erg gelachen

Door het goede spel van Bas Keijzer (die alle leidende rollen speelt) is het een aardige voorstelling. Vooral de dialogen tussen Pentheus en Dionysos doet hij heel sterk. Maar de poging om een link te leggen met het hedendaagse Nederland door de tragedie te laten spelen door een immigrantengezin (de waard van een Griekse taverna en zijn twee kinderen) vind ik een beetje geforceerd. Die structuur (verhaal in een verhaal) zit een soepel begin van de voorstelling in de weg, en voegt uiteindelijk toch ook niet zo heel veel toe.

Met 10 vrouwen op een rij gekeken naar de voorstelling in De Purmaryn geweest.Heel Herkenbaar.Lachen en genieten.
Prima spel.
WR

Vijf personages met wat onderlinge relaties, onverwerkt verleden en stevige tegenstellingen in karakter en carrièrepad, zitten ruim anderhalf uur opgesloten in een ruimte, een vliegveld waar een grote onbekende storing heerst. Daar is best een onderhoudende voorstelling van te maken, en dat gebeurt deels ook wel. Maar echt boeiend wordt het niet, en dat komt denk ik doordat ze geen groot probleem hebben meegekregen om op te lossen. Want het probleem van de Grote Storing is door hen niet op te lossen, dus dat is al snel niet meer spannend.
In de theatrale uitwerking van het basisidee dat het maar eens over geld zou moeten gaan, zit dan ook niet zozeer het belang van deze voorstelling. De voorstelling gaat ook niet echt over geld, maar meer over de (vermeende) jachtigheid waarmee de aarde rond schijnt te draaien en waar een onverwacht moment van wereldwijde rust best een goeie ingreep in kan zijn. Dus niet iedere vrij-, zater- of zondag verplicht rust nemen, maar een echt a-ritmisch ontregelend moment. Da’s best interessant; wie organiseert dat, en hoe pakt dat uit.
De financiële uitwerking daarentegen is interessanter. Vanuit de geld-gedachte is een prima publiciteitsoffensief geregisseerd omtrent deze voorstelling, waarvoor veel hulde. Want aan dat eenzijdige gelurk aan de subsidie-uiers moet maar eens goed gemorreld worden. Graag meer daarvan! Opdat ook het ‘echte’ bedrijfsleven eens wat geld in toneel gaat steken. Misschien ooit zelfs wel echt geld..!

Hoewel geen uitgesproken liefhebber van solo-toneel toch in een opwelling kaartjes gekocht voor Saint Denis van Aluin. Misschien omdat Aluin me al vaker verrast heeft.
Dennis Coenen speelt het verhaal van de Vlaamse travestiet Antoine die zijn geluk zoekt in Parijs.
Een mooi breekbaar begin als Coenen als Antoine in korte zinnen met een prachtige Vlaamse tongval het zich losmaken van zijn moeder beschrijft. Of, veel later, een hilarische auditie bij het Lido laat zien. Op weg naar de top, denkt Antoine, maar eindigend in de spoelkeuken.
Daar tussenin: een mager verhaaltje, filmpjes, verkleedpartijen, de smerige lucht van een komkommer die op toneel geschild wordt. Allemaal verre van boeiend. Leuk voor tussen de schuifdeuren, maar meer zeker niet.

Was het de tekst? Iets zorgde ervoor dat ik niet werd geraakt. Het had iets stroefs, gisteravond. Het spel was zo ontzettend spel. We hebben hier met Heel Grote Acteurs te maken en dat zullen we weten ook, zoiets. Mijn buurvrouw merkte op dat het treurende zoontje bij het lijk van Ajax geloofwaardiger was dan de treurende moeder.

Natuurlijk had het stuk z’n goeie momenten en z’n goeie keuzes. Het slepen met de schapen is al aangehaald. Het decor was inderdaad misschien niet het meest praktische, maar visueel en symbolisch wel erg sterk gekozen. Ajax en Tekmessa hadden zeker hun momenten. Sommige stukken monoloog van Teukros waren indrukwekkend. De entree Agamemnon was zo magistraal dat ik Hugo Koolschijn heel even tot ‘momenteel Neerlands beste acteur’ uitriep.

Sowieso was het laatste deel van de voorstelling het sterkst, en daarom ging ik toch tamelijk voldaan de zaal uit. Nog niet zo lang geleden was ik bij vlagen totaal overdonderd door het spel van enkele van dezelfde Grote Namen in Romeinse Tragedies. De daardoor ontstane hoge verwachtingen heeft Ajax gisteren niet waargemaakt. Maar een heel aardige voorstelling was het.

Orkater is altijd wel de moeite waard. Het stuk gaat over de band tussen ouders en hun kinderen. Of eigenlijk over de ongewenste kinderen of de ongewenste kinds geworden ouders. Klein, herkenbaar menselijk drama. Verpakt in een mooie tekst, gespeeld door acteurs die er plezier in lijken te hebben. Met 3 verhaallijnen die op het laatst moeiteloos in elkaar overgaan. Samen met de erg goede muziek/zang en de rare dansjes is er genoeg afwisseling en moet je als toeschouwer op blijven letten, want je wilt niks missen.
Het decor verdiend een eigen gewei, omdat de rode trappen en gangen voor hele mooie toneelbeelden zorgden. Die zeker ook door de regisseur optimaal gebruikt zijn, door alles in beweging te houden. Dansende acteurs zijn leuk om te zien, zeker als sommige nog hardop mee lijken te tellen om in de maat te blijven. Sinds een lange tijd ook weer eens een toneelstuk waarbij het publiek voelde dat het afgelopen was en al voor de blackout ging klappen, dat lukt niet vaak.