Leuke klein schalige voorstelling. Waar het verhaal van het einde naar begin loopt. Goed gespeeld door alle acteurs/trices. De dood staat centraal en het is geweldadig.

Zoals je van een regie van Boermans mag verwachten, komt de tekst helder en duidelijk over. Maar toch, het lijken wel twee voorstellingen in plaats van een. Dat komt natuurlijk ook door dat rare pauzemuziekje met dat dansende koor. Hans Kesting (Ajax) en Halina Reijn (zijn vrouw) laten weliswaar zien dat ze op allerlei manieren gevoelens kunnen overbrengen. Met grote stappen heen en weer lopen bijvoorbeeld. En daar boos bij kijken. Of geslagen en ineengedoken op de grond zitten en dan heel ingetogen lijden. Heel knap allemaal dat ze dat kunnen. Toch vind ik het laatste half uur veel interessanter. Want pas als Ajax dood is en Mike Reus (met enorme sportschoolspierballen) als zijn broer Teukros het debat aangaat met Odysseus (en even later ook met Menelaos en Agamemnon) ontstaat er spanning. Dan komen er snelle en goed gespeelde politieke dialogen die nauwelijks aan actualiteit lijken te hebben ingeboet. Dat bevalt me eigenlijk beter dan die toch wel wat gelikte emoties van het eerste uur.

heb me het ongans zitten genieten van deze prachtig in elkaar gecomponeerde hoog-niveau-lol. mooi spel van uit elkaar liggende soorten en maten acteurs. en wat een ongelofelijk schrijftalent is hier aan het werk geweest.
De jongen met de laptop doet je nog regelmatig nagiegelen.

Klaboem!
Zit je net even rustig achteroverleunend in je luie stoel, beetje te keuvelen of te zappen of zo - valt daar in ene een fors geschapen boek op je schoot! Opengevouwen ook, en niet ondersteboven, zodat je meteen tot lezen overgaat! Later merk je wel waar je er nou precies in viel. Eerst maar eens even ontdekken waar we ons nu bevinden. Zeker lijkt toch wel dat dat heel ergens anders is dan voor die Klaboem. Wat een puinhoop trouwens.
Maar ondertussen blijft het, naast dus die hoop zooi, een boek dat we voorgeschoteld krijgen. Er wordt net zoveel verteld als gespeeld. En iemand die een paar bladzijden geen tekst heeft, is dus ook niet aanwezig. Handig, die zooi. Theatraal ziet het er allemaal prima uit. Maar ja, het is een boek, van Houellebecq nog wel, dus zal het toch ook daarover moeten gaan. Welnu, ik ben het er nog niet zo mee eens. Zo. Nu het toneelstuk weer, waar de personages niet helemaal doordringen omdat ze boekpersonages zijn, meer dat dan toneelpoppetjes, met hun ge-vertel. Niet dat het vervelend is, want er was best goed spel te zien, en ook spelplezier (er lag een hoop lol tussen de zooi). Maar echt meeleven lukt niet.
Het meedènken dan, lukt dat? Nou, het boek werd niet weggespeeld door al het theatrale geweld. Hedonisme, pornografie, kapitalisme, de seksuele samenleving, en wat wordt er zoal nog meer hierbij genoemd - en dan dat mannetje aan de zijlijn met zijn waarheidjes. Moslim. Met klaboem tot gevolg. Dat is nog niet vanzelf belangwekkend hoor, of maatschappijkritisch, of ge-engageerd. Mighty Society heeft de tijdgeest beter bij de kladden, dacht ik toch. Maar misschien ben ik het er gewoon nog niet zo mee eens, en is het nadenken nog maar net op gang.
Met dat het, hoewel geen topstuk, een prima genietbare voorstelling is, ben ik het wel eens. En nagenietbaar is het zeker.

S: Is dit een toneelstuk?
W: Nou, eh, ja ik dacht van wel. Er staat een decor, er zijn spelers, tekst, er is ook publiek, ja dit is een toneelstuk hoor.
S: Of is het meer doen alsóf het een toneelstuk is?
W: Maar toneel ís toch doen alsof?
S: Ja, maar als iedereen dat weet, kun je dus ook gaan doen dat je doet alsof je doet alsof. Dus niet dóór het gat van de decordeur lopen, maar ernáást naar binnen komen. En knipogen naar het publiek als je bijval voor je standpunt wilt scoren richting je tegenspeler (die dus ook in het complot zit, maar aan de andere kant). Zo zorg je er toch maar mooi voor dat we niet gaan meeleven, of partij kiezen. Want wij worden gevraagd om mee te draaien in de manipulaties.
W: Ik vond dat ze het wel heel goed deden.
S: En als actrice zeggen dat je toneelschrijft, in plaats van dat je bijvoorbeeld tuinarchitectuur als hobby hebt. Misschien is het zo wel meer een kapstok dan een toneelstuk!
W: Ach ik vond het wel een aardig inkijkje, in hoe nou zo’n toneelstuk tot stand komt en zo.
S: Het kan zomaar een voorbode voor een writer’s block zijn hè, schrijven over schrijven.
W: Hoe bedoel je?
S: Als je helemaal niks meer weet, kun je altijd nog gaan schrijven over jezelluf en je dagelijkse bezigheden. En als je dat ook gehad hebt…
W: Dan ga je toch iets heel anders schrijven dan toneel? En bovendien kun je zo als schrijver ook eens zeggen wat je zoal dwarszit. Je kritiek van repliek dienen.
S: Alsof wij daarop zitten te wachten zeg. Dat ruziën ze maar lekker onderling ergens uit. Liefst wel ergens openbaar natuurlijk…
W: Maar het mág toch zeker wel, toneel over toneel? D’r is toch geen wet die dat verbiedt of zo?
S: Tuurlijk mag dat wel - als het iets zinvols toevoegt. Maar Monique Kuijpers had ook tuinarchitecte kunnen zijn. Had ze net zoveel kunnen kibbelen met haar man, en dan een buitenstaande jongen naar binnen trekken om de woordenstrijd kracht bij te zetten. Hoewel dat natuurlijk ook allemaal niet nieuw is.
W: Voor jou niet nieuw misschien, voor mij lekker wel.
S: Heb je Who’s afraid of Virginia Woolf nooit gezien? Moet je blijkbaar ooit schrijven of zo.
W: Nee. En ik vond dit een boeiend gevecht. Met een heel aardig einde. Waarin die buitenstaander…
S: Niet verklappen wat-ie ging doen op het (nogal softe) eind!
W: Okeej. Maarreh, heb jij jezelluf nou wel helemaal goed gesnopen, mannetje? Heb jij nou na afloop ook echt zitten doen alsóf je publiek was? Want je zat gewoon te klappen hoor..!

Gisteren Hair gezien in het theater in Dronten.
Het was werkelijk erg goed !!!! Goede zang, geweldige band en een enthousiaste zaal. Ook kun je een mooi programma kopen voor slechts 5 Euro.
Aanrader, gaat dat zien !

Ik vond Kopvoeter van Esther Gerritsen al heel goed, maar dit is een regelrechte hit. Wat is zij goed en wat jammer dat ze voorlopig geen theater meer schrijft. Ik dacht bij het kijken soms dat het misschien wat inside was (ikzelf zit op een theateropleiding) maar gelukkig hadden mijn twee vriendinnen die heel wat anders studeren daar helemaal geen last van. Het is een soort Virgina Woolf maar dan met de manier van praten van nu. En met dit soort acteurs is het natuurlijk helemaal een feest.

Op zich was het een vermakelijke voorstelling. Maar eigenlijk alleen de opening vond ik boeiend. Een verhaal is ver te zoeken. Het was dan ook plotsklaps afgelopen terwijl wij nog dachten dat het pauze zou zijn. Erg vreemd verhaal. Wel goed gespeeld. Maar Rouw Siert Electra en De graaf van Monte Cristo van de vorige topstukken vond ik vele malen beter.

Het was een reprise… Veel over het stuk gelezen.Afgezien van het thema dat weerbarstig is.. vooral genoten van de fantastische acteerprestaties…

Het begint als een wat intelectuele vergelijking van de klassieke Koopman en de geactualiseerde Koopman, de Arabier van Amsterdam, met toelichting van Shakespeare,(als tijdsbeeld?)gespeeld door een vrouw,maar gaandeweg
word je meegezogen in het spel.Een bloedbad lijkt onafwendbaar.Zelfs een schitterend pleidooi biedt geen soelaas.
Ik heb genoten van de vondsten, de actuele toespelingen en het geweldige spel.