Toen ik de voorpubliciteit zag dacht ik even dat het Thijs Römer was die Kurt ging doen. Hu. Maar nee, Matijs Jansen dus en dat is een leuke, fysieke en oprechte acteur met een heel persoonlijke solo. In een eenvousig jurkje met gympen speelt hij scènes uit het leven van Cobain, rijkelijk geïllustreerd met drugs, kots, poep, bloed en vruchtwater. Toch komt de vergelijking tussen Kurt’s leven en het onze niet helemaal uit de verf. Dat zie je het best als Jansen een gitaar pakt, hem stuk gaat slaan, maar zich op het laatste moment toch inhoudt.

Prachtige remake van Tsjechov.
Goede en scherpe teksten. ondanks dat het tekstueel is, is de stilte (wachten, hoop) en beweging erg aanwezig.
Decor en aankleding ook erg geslaagd!
Erg benieuwd naar het 3e deel van dit 3-luik!

Wij hebben intens genoten van de blind date van Emmelie. Verrassend en kundig. Sta daar maar eens en speel drie vrouwen, drie generaties die allemaal anders en per slot van rekening hetzelfde zijn. Petje af, rode lippenstift op. Ook voor de pianist.

Dennis Potter is één van mijn dode idolen. Dat de Roovers met één van zijn vroege (1971)successen ,”Joe’s Ark”, komen, neemt me voor hen in. Dat deden ze een paar jaar geleden trouwens al met “Blue remember hills”.

Joe wordt getroffend door “de ongelooflijke slechtheid van het opperwezen” -zoals een andere dode held, Karel van het Reve ooit zei. Hij is zowel een Noach (hij heeft een dierenwinkel in het door stromende regen doorweekte Wales) als een Job (contact met z’n zoon verloren, vrouw overleden en de jonge dochter ligt stervend een verdieping hoger).

Alleen, anders ddan de Bijbelse figuren, komt niet het niet op de pootjes terecht. Zijn dochter gaat woedend en opstandig naar haar einde ( “kus m’n kloten!”). Geslagen komt ook Joe in opstand tegen zijn God die de onbarmhartigheid en onrechtvaardigheid die hem treft toe staat. Maar met een paar positieve veranderingen: de arts helpt de dochter bij haar zelfdoding, vader en zoon verzoenen zich en de valse troost van opperwezens wordt afgezworen.

De Roovers doen in een heel erg sober decor iets heel moois: een stilzittend Joe imponeert drie kwartier. En hij wordt omringd door een groots vertoon van acteren door collega’s.

Ditmaal verliet ik niet blij, maar ontroerd Theater Kikker. En dat na een stuk met een thema dat, naar ik dacht, definitief verleden tijd was.

Deze Koning is helemaal niet dement maar een man in de bloei van zijn leven die op het hoogtepunt zijn zaakjes wil regelen.
Er wordt geweldig geacteerd, niet alleen door Jack Wouterse (fantastische Koning Lear!) maar ook door Bart Slegers en Lukas Smolders. Alles ziet er prachtig uit. Het decor is in het eerste uur vrij sober (het tweede uur juist heel spectaculair) en daar passen die over de top kostuums dan weer prachtig bij.
Heel indrukwekkend!

Wij vonden de voorstelling van Emmilie niet grappig. In het geheel niet. Een voorstelling met alleen maar liedjes mag geen cabaret heten. Jammer van de avond.

Rafi, de arabische Jood uit Bagdad, leent geld uit aan Antonio, om een leuke cent te winnen aan een drugstransportje. Onderpand is een pond vlees uit zijn been. Sharespeare in hoogst eigen persoon gaat nog even stevig het debat aan met Rafi over hoe en wat. Een moderne bewerking in top-formaat door Justus van Oel, gespeeld door DNA. Geniale vondsten en geweldig acteerwerk (natuurtalenten, allemaal!) houden van begin tot eind de spanning goed vast. Vijf minuten na het begin is het twee uur verder en is het spel over, helaas. Dit soort serieus toneel met kwinkslag mag best meer gemaakt worden!

gisteren ben ik naar de voorstelling HAIR geweest.
door de slechte recencies ging ik hier met een negatief gevoel naar toe.
het begon wel erg leuk. 3 grote schermen met daarop de verhalen van oude hippies over de hippie tijd.
dat was erg leuk. ook het decor was mooi. een grote boom stond er en een soort van container waar de band in zat.
alhoewel het verhaal niet klopte en de tekst vertaald was, was het wel erg leuk. alleen waarom ze Joel(van idols) erin hebben gestopt is voor mij nog steeds een raadsel want hij speelde namelijk belabberd slecht, niet geconcentreerd en was niet ingeleefd. ook het meisje dat de moeder van Claud speelde vond ik erg slecht.
de eerste helft viel me wel een beetje tegen maar de 2e helft maakte veel goed. wanneer de hele groep een trip kreeg viel er een groot doek uit de lucht met psychedelische print en allerlei gekleurde ballen waarin een prachtige dans werd gedaan.
dus al met al gedeeld positief ondanks het slechte spel van sommigen..

‘wij hebben erg genoten van de voorstelling ‘BOEM’sprankelend en er zat vaart in.Eemmelie ga zo door jij komt er wel.

Een prachtige voorstelling is dit, en uiterst helder verteld. Tekst, vormgeving, muziek en soundscape perfect op elkaar afgestemd. We kijken naar drie machthebbers in hun nadagen, Lenin, Hitler, en Hirohito. In het begin zijn het nog drie aparte verhalen (Hitler en zijn entourage links op het podium, de vereenzaamde Lenin in het midden, en Hirohito met zijn hofhouding rechts) maar op den duur gaan die steeds meer in elkaar overlopen. Spel en tekstbehandeling zijn voorbeeldig, en zoals altijd bij een regie van Guy Cassiers ziet het er schitterend uit. Een meesterwerk, de beste voorstelling die ik dit seizoen heb gezien.