Gisteren naar de premiere gezeest en het was in 1 woord fantastisch.
Arjan als de boze stiefmoeder,Hans als die alleen maar op komt leg je al dubbel van het lachen.
Een voorstelling die echt een aanrader is voor iedereen

GEWELDIG!!!!
Super, zeker weten! De eerste uitvoering hiervan heb ik natuurlijk tig keer gezien en dat gaat bij deze uitvoering ook weer gebeuren! Jullie hebben het weer super gedaan, muziek geluid licht was ook weer prachtig allemaal!
Kom binnenkort weer kijken, en kijken of er dan al kleine veranderingen in zitten! Super, toi toi toi voor de rest van de tijd!

Twee vrouwen die geruime tijd palaveren over wat wel of niet aan te trekken, waarbij de een voornamelijk het woord heeft en de ander vaak met ja of nee of varianten daarop antwoordt. Dat is leuk voor een half uur, maar daarna zit je toch te wachten op een omslag, iets dat de boel even op z’n kop zet. Welnu, dat gebeurt niet. Het onderwerp wisselt nog een enkele keer maar “het gesprek” kabbelt onverdroten in dezelfde vorm voort. Het bijna louter uit vrouwen bestaande publiek gaf nu en dan blijken van herkenning, maar ik werd er bepaald niet vrolijk van.

Prachtige productie van Koos Terpstra!
Met een acteergeweld van een jonge cast die de vellen eraf spelen! Iwan Walhain en Niel Croiset (de enige Croiset die niet klinkt en speelt als een Croiset) voorop! Tweeënhalf uur zonder pauze, en op het puntje van mijn stoel. Poëtisch, gruwelijk, ontroerend, hilarisch. Plus enkele hele mooie toneelvondsten- al hebben deze acteurs al die technische foefjes eigenlijk niet nodig.
Bravo.

Plien en Bianca zijn publiek ontwend! Ongeïnspireerd en energieloos draaien zij een slechte voorstelling af. De vierde wand is volledig intact; zelfs bij het applaus negeren de dames hun publiek. En dat wil wat zeggen bij cabaret.

Holle typetjes die alle problemen uit de weg gaan. Twee mannetjes krijgen ineens twintig baby’tjes te vondeling voor hun deur: leuk gegeven! Maar na twee halfslachtige grapjes worden de kindjes weer de coulissen ingemoffeld: het was maar een droom!

Bah! Waar zijn die gekke meiden van voorheen gebleven, die plezier hadden in wat ze deden?

‘Ik ben naar Ajax geweest,’ riep ik de dag na de voorstelling.
‘Hoeveel hebben ze gespeeld?’ vroeg de ander die niet begreep dat Ajax ook een Griekse krijger is waar over een voorstelling is gemaakt door Toneelgroep Amsterdam i.s.m de Theatercompagnie.
Ajax is een krijger (of een god, dat is me nog steeds niet duidelijk) die voor de gek wordt gehouden door de gpdin Athene. Hij voelt zich zo in zijn eer aangevallen dat hij besluit zelfmoord te plegen.
Als eerste het decor, waar ik erg onder de indruk van ben. Het is zo bijzonder dat het nauwelijks uitteleggen valt.
Hans Kesting is een topper en draagt de voorstelling.
Maar voor de rest was het niet eens zo goed, Halina Reijn was niet de ster waar iedereen het over heeft.
Ook René van Zinnicq Bergmann was niet overtuigend als Odysseus. Van Zinnicq Bergmann kwam onzeker over terwijl Odysseus toch iemand die zeker van zichzelf was.
Maar het ergste was toch de verstaanbaarheid van sommige acteurs. Zelfs met de zendmicrofoontjes waren ze niet te verstaan.
Jappe Claes bijvoorbeeld, speelde sterk met zijn houdingen en uitdrukkingen, maar aan zijn tekst was niks aan vast te knopen. En dan ben je directeur van toneelschool Amsterdam. ARTICULEREN leer je in de eerste les als je toneel gaat doen.
Ook Anneke Blok, zij vertolkt de tol van Athene, is niet te verstaan. En dan moet je nagaan dat ze wel een Theo d’Or heeft gewonnen.
Is het dat de acteurs echt niet meer een hele zaal kunnen bereiken of dat ze vertrouwen op de zendmicrofoontjes die dus niet voldoen aan de eisen.
Ik zat op een van de middelste rijen, dus achter was er helemaal niks van te verstaan geweest.
Begrijp me niet verkeerd, het is een goede voorstelling, maar de acteurs speelde op deze dag niet naar vermogen.

Levende doden is eigenlijk een rare titel, je weet niet wat je moet verwachten. Ik dacht meteen aan een foute horrorvoorstelling met zombies die een paar mensen achter na zitten.
Gelukkig is dit niet waar, deze kleine zaalvoorstelling van het Nationale Toneel is geen horror maar een goed geschreven thriller met een lichte toon van humor.
Waar de voorstelling precies overgaat kan ik niet zeggen, want dan verraad ik de hele clou.
Wel kan ik zeggen dat de kast top is, met Anniek Pheifer als hoogtepunt die een voortreffelijke bitch neerzet. (daar moet je geen ruzie mee krijgen)
Ook Tijn Docter, die de vriend van Anniek Pheifer speelt (arme man), is een topper.
Decor is verassend en de muziek geeft je een trilling.
Enig minpuntje zijn de langzame decorwisselingen die het tempo uit de voorstelling halen.
Kortom: Snel gaan, want hij is bijna afgelopen!

Wat hebben Paris Hilton, de koningin, een dikke fee, assepoester en een onbegrepen wolf met elkaar te maken? Het antwoord krijg je bij "Lang en Gelukkig" de nieuwe familievoorstelling (8+) van het Ro Theater:
Een onvoorstelbaar grappige familievoorstelling die echt het hele gezin aanspreekt!
Schrijver Don Duyns is aan de haal gegaan met de sprookjes van assepoester en roodkapje, heeft die getransformeerd tot een snel, bizar, eigentijds verhaal en een topcast (Arjan Ederveen! Alex Klaassen! Silvia Poorta! Enz!) brengt onder regie van Pieter Kramer het geheel tot leven.
En dat gaat niet op de conventionele manier. Binnen vijf minuten is de code duidelijk. We gaan vanavond niet braaf in het rode pluche naar de katharsis toewerken, we gaan los!
Terwijl het verhaal in onvoorspelbare bochten voorbij raast, wordt jong en oud aangesproken en uitgedaagd om hardop(!) te reageren op wat er vertoond wordt. Ik heb nog nooit in een schouwburg gezeten waar de sfeer zo ongedwongen en los was.
Het gevaar hiervan is dat dit ten koste kan gaan van het niveau van de voorstelling. De voorstelling pretendeert natuurlijk absoluut geen zwaar drama te zijn, maar het spelniveau, de dialogen, de herkenbare liedjes van Alex Klaassen zijn steeds kwalitatief erg hoog en dat maakt het verhaal als geheel ook erg goed te volgen.
Het gevolg: een uitgelaten publiek die betoverd de zaal verlaat.
Toverstafjes verkrijgbaar aan de bar!

Melkwitje, het ritueel van de vermomming.

Op 8 November 2007 ging ik naar het theater om de première van Melkwitje het ritueel van de vermomming van ZID theater te zien.
ZID is een theatergroep die vrij abstracte dans/multimedia/theatervoorstellingen op de planken brengt en ik was benieuwd naar wat ze hadden gemaakt. De flyer vermeldde dat het zou gaan over de worsteling van een vrouw met haar identiteit, dit gegeven is in de voorstelling goed naar voren gekomen.

Toen ik binnen kwam in de zaal zag ik 2 hangende schalen, een stoel, witte vlakken op de vloer en een videoscherm. In de hoek stond een danseres gekleed in vele kledingsstukken met een snor. Het was een vreemde aanblik met geluiden in de verte. Later kleedde deze aankleedpop zich als het uit en rangschikte de dingen die ze aan had in de ruimte. Nu kon de voorstelling beginnen.

De vlakken die ik op de grond had gezien toen ik binnen kwam werden vlakken waarin een wereld van het hoofdpersonage werd gecreëerd door middel van projectie. Het zag er uit als een surrealistisch geheel, de grond bewoog en gaf sfeer. Na het uitkleden kwam ik gelijk in een andere wereld terecht, de danseres kroop gelijk al in een rol van een soort verwrongen wezen met witte handen. Later kregen we de danseres weer te zien, die daarna gelijk weer in een ander kroop. Met elk personage leek ze steeds meer zichzelf te verliezen in een droomwereld van haar eigen creatie. Ze verloor identiteit en lichaamskleur.

Tijdens de voorstelling werd weinig gepraat maar de boodschap dat het hoofdpersonage zichzelf aan het zoeken was werd daardoor wel duidelijker. Ook werd er gewerkt met een videocamera die je dwong naar de hoofdpersoon te kijken, samen met de beelden op de grond was dit een sterk geheel. De muziek was afwisselend, snel, langzaam, hard, zacht en trok je mee het hoofd van de hoofdpersoon.

Ik vind deze voorstelling een Mooie voorstelling. wel moet ik er bij zeggen dat als je de taal van dans niet kan lezen, je deze voorstelling niet zal begrijpen. het is dramatisch, speels, interactief, origineel en meeslepend.

Ik was eigenlijk wel te spreken over Theu’s ‘Ajax’. De voorstelling heeft een weldadig soort pathetiek die onverwacht goed past bij de klassieke tragedie. Sneeuw, bloed, kleine jongetjes, grote zwaarden; Kill Bill is er niets bij.
Wel jammer dat het halverwege verandert van een goeie TGA-voorstelling (met een mooie tranentrekkende scène tussen Hans Kesting en Halina Reijn) naar een middelmatige TC-voorstelling (met een verkeerd gecaste Mike Reus tegenover een Harry van Reijthoven die denkt dattie nog op de set bij Klokhuis staat). Maar laten we aardig zijn voor Theu: hij is onze enige hoop in het post-Ivo tijdperk…