Daar waar ze in hun vorige voorstelling "313/Misschien wisten zij alles" door een verrassend samenspel van het tekstuele met een verzameling attributen onophoudelijk nieuwe werelden openden in het hoofd van de kijker/ luisteraar, wekken hun poses, platitudes en uitgekiend onvirtuoze pasjes nu enkel nog een vreemde mengvorm van irritatie, afstomping en plaatsvervangende schaamte op. Geen tomaat aan verspillen, is de boodschap (helaas staat het programma dit niet toe).

Een boek, een film en nou ook nog een toneelstuk, is dat niet een beetje veel het goede? Kan dat wel, zo’n brievenboek op het toneel?
Ja, dat kan. Dat laat Johan Doesburg hier overtuigend zien. Hij wordt wel zeer geholpen door Gijs Scholten van Aschat die er ontzettend veel zin in heeft en zich zelfs door een zaal vol hoestende Amsterdammers niet van zijn stuk laat brengen.
Een verhaal over deugdzaamheid en verdorvenheid en over hoe verwrongen sommige mensen met de liefde omgaan. En dat alles in een ingenieus decor dat slaapkamer, salon en alles tegelijk kan zijn.

Wat is het toch fijn een voorstelling te beleven die zo goed in elkaar zit. Een liefdesverhaal als rode draad dat wordt gebruikt om een kijk te geven op de bijzonderheden en de vreemde zaken van het Nederlands zijn. De Nederlandse identiteit, wat is dat eigenlijk, wie zijn we, nu we zo overgedomesticeerd zijn en ver verwijderd van de natuur, het boerenleven, de oorsprong. Dit wordt prachtig verwoord en verbeeld in het begin, waarin het stel wegdroomt en er op los fantaseert aan de hand van een van onze Hollandse meesters. Zo zit deze voorstelling vol met mooie vondsten en beelden en af en toe prachtig taalgebruik. Wel denk ik dat deze voorstelling voornamelijk effectief zal zijn bij een iets jongere doelgroep, de generatie van mijn moeder zal het ook een mooie voorstelling vinden maar zal zich er minder mee kunnen identificeren. Zij hebben een hoop fasen die worden behandeld al achter zich.
Tot slot nog een extra applaus voor de acteurs, mooi spel, goede timing en prachtig evenwicht tussen de twee personages.

Lang geleden dat ik na een voorstelling het publiek als 1 man volkomen terecht zag opstaan voor een staande ovatie. Helaas staat het Nederlandse publiek wel erg vaak op na een voorstelling om te applaudiseren, maar in dit geval heel begrijpelijk! Alles klopt aan deze voorstelling, de muziek, het verhaal, de acteurs, het decor. Blijkbaar is het een voorstelling die veel verschillende leeftijdsgroepen aanspreekt, want gisteravond in de Rotterdamse Schouwburg waren zowat alle leeftijden vanaf achttien vertegenwoordigd. Kritieken in de kranten zijn voor mij vaak moeilijk te volgen, omdat ik het er vaak niet mee eens ben, wat geschreven wordt. Bovendien schrijft de ene criticus dit, de andere dat. In het geval van Bloedband moet ik ze echter gelijk geven: je komt gelouterd de zaal uit. Alle acteurs spelen perfect, maar een one-liner bijna aan het einde van de voorstelling viel wel in heel goede aarde: Als jij ooit op zoek gaat naar jezelf………
Om te weten hoe deze afloopt: ga zelf kijken!

Een beetje eng wel om je hand door een kleine opening in een kubus te steken om zo twee dansers aan te raken die je niet kunt zien. Het blijkt de opmaat voor een voorstelling die op zoek gaat naar het punt waar moed ophoudt en overmoed begint. Een acteur en zes dansers tasten op allerlei manieren dat thema af met bewegingen en taal, waarbij ook de dansers steeds het contact met het publiek zoeken. Hoogtepunt is een truth or dare waarin een Nederlandse danseres (Caroline Simon) en een Duitse danser (Felix Marchand) elkaar tot steeds indrukwekkender improvisaties uitdagen. Alleen een avond in Groningen is echt te weinig. Deze geslaagde en toegankelijke voorstelling zou ook op de zomerfestivals te zien moeten zijn.

Je mag wel wat verwachten van een groep als Orkater die in het verleden een aantal prachtige voorstellingen heeft gemaakt. Helaas maken ze met de voorstelling Bloedband een grote vergissing. De pretentieuse opvoering, verkeerd geplaatste muziek, zeer matige tekst en zwakke kostuums maakte mij niet erg blij met deze mislukking. En mag er ook wat meer licht op zodat we wat kunnen zien? Verkeerde opgeklopte kunst noemen we dit.

Het is weerzinwekkend hoe vaak de regisseur het nodig vond om in de vertolking van dit monumentale stuk geweld en sensualiteit te laten samengaan en te laten verwijzen naar incest, meestal los van de tekst. Zo streelt een vader eerst zijn zoon om hem meteen een klap te geven, dochters graaien in het kruis van de oude Lear, en een mishandeling wordt copulerend voltrokken. Het verhindert je om je in te leven in de personages. Flink schrikken mag bij Shakespeare, maar op deze manier is het armoedig.

Wat een vette avond!! Guide Pollemans met zijn monoloog hard days nights erg goed gespeeld,maar een beetje onzin om zo’n gedateerd stuk heroptevoeren. Skinhead-politiek is uit de mode als je het mij vraagt. Een tomaat en een gewei daarvoor. Maar Maar Maar…wat een vette show bracht de Warme Winkel daarna. Een remake van Neanderdal met extra nieuw west teksten en parodieën. Ze braken te tent af, Harpert Michielsen en Vincent Rietveld(te gek speeld) sloopten tuinstoelen en smeten ze tegen de muren van het fris verbouwde theater van Amersfoort, aan het einde eieren gooien door het publiek op een vmbo’er. De meeste eieren kwamen in het grid en vielen opdatzelfde publiek. Wie het ei kaats kan hem terug verwachten. Nou ja maar een paar voorbeelden van een avond om niet te vergeten. Rainer Maria was geniaal, maar dit was theater zoals het hoort: Schokkend en rauw zowel in vorm als inhoud, gewoon totaal aan de hand theater!

Wat een heerlijke voorstelling! Ik ben normaliter vrij huiverig voor omzettingen van antieke tragedies naar het heden. Maar als je er zo iets tofs van maakt heb je mij direct om.
Nu goed, wie diepgang en katharsis zoekt kan beter naar een traditionele tragedie-opvoering gaan. Maar ben je tevreden met sterk spel, fantastische mimiek, geniale vondsten, hilarische scenes, heel veel variatie, in anderhalf uur die voorbij lijken te vliegen, dan is Bloedverwanten waar je moet zijn. Ik was er werkelijk erg van onder de indruk hoeveel deze mensen kunnen. Vooral in de mimiek. Slecht ingelezen als ik was las ik later pas dat het een mimegroep betreft.

(Om wachtwoordverliestechnische redenen nu pas geplaatst)

Was het de tekst? Iets zorgde ervoor dat ik niet werd geraakt. Het had iets stroefs, gisteravond. Het spel was zo ontzettend spel. We hebben hier met Heel Grote Acteurs te maken en dat zullen we weten ook, zoiets. Mijn buurvrouw merkte op dat het treurende zoontje bij het lijk van Ajax geloofwaardiger was dan de treurende moeder.

Natuurlijk had het stuk z’n goeie momenten en z’n goeie keuzes. Het slepen met de schapen is al aangehaald. Het decor was inderdaad misschien niet het meest praktische, maar visueel en symbolisch wel erg sterk gekozen. Ajax en Tekmessa hadden zeker hun momenten. Sommige stukken monoloog van Teukros waren indrukwekkend. De entree Agamemnon was zo magistraal dat ik Hugo Koolschijn heel even tot ‘momenteel Neerlands beste acteur’ uitriep.

Sowieso was het laatste deel van de voorstelling het sterkst, en daarom ging ik toch tamelijk voldaan de zaal uit. Nog niet zo lang geleden was ik bij vlagen totaal overdonderd door het spel van enkele van dezelfde Grote Namen in Romeinse Tragedies. De daardoor ontstane hoge verwachtingen heeft Ajax gisteren niet waargemaakt. Maar een heel aardige voorstelling was het.