Walram is een mooie eenheid van verhaal, mimiek, klank, materie en reuk, die van begin tot eind boeit.
Het thema: “een vader in verwachting”, wordt niet zo vaak verbeeld. De kwetsbaarheid, kracht en ironie ervan worden sterk overgebracht.

Ik was er niet erg van gecharmeerd, kon er niet om lachen.
Omdat het een erg lang stuk was heb ik in de pauze besloten naar huis te gaan, ik had genoeg gezien.

WALRAM op zoek naarzijn identiteit in een grote stad ,wanneer er dan ook nog een zoon op komst is slaan de demonen toe,Wat een schitterende monoloog. Er komen vele vragen bij hem op ,hij gaat terug naar zijn geboorte grond.Hans Van Cauwenberge laat je van het begin tot het einde op het puntje van je stoel zitten.Muris is erin alle opzichten in geslaagd je tot nadenken te zetten ,het fantastische en reële vloeien in elkaar over .

Schitterende voorstelling! Voor een belangrijk deel zo mooi vanwege de pakkende tekst. Hoofdpersonage wordt zeer goed neergezet als aankomend vader die een zoektocht onderneemt naar wie hij is en in wat voor wereld zijn zoon terecht zal (moeten) komen. Deze queeste voert hem naar zijn geboortegrond, alwaar hij antwoorden hoopt te vinden op de vragen die zijn geest kwellen. Hier, immers, is hij geboren en opgegroeid en zal hij toch meer van het hoe en waarom van deze wereld teweten moeten komen. Er is gebruik gemaakt van een levendig decor vol verassingen. In plaats van een zoektocht naar de toekomst en de redenen die schuilgaan achter de hectiek van het heden, hoopt hij zijn waarheid te vinden in het verleden. Mooi spel! De karakteristieke Limburgse elementen in de voorstelling worden op een mooie manier en met humor gebracht.

Hoe goed bedoeld ook, het effect dat de rechtvaardigheidskoorts van Gregers Werle heeft op het gezin van zijn vriend Hjalmar is rampzalig. De waarheid kan de gezondheid ernstige schade toebrengen. Zorg er dus voor dat het zelfbedrog van wie je lief hebt in stand blijft. Dat lijkt Ibsens boodschap te zijn met De Wilde Eend. Regisseur Maaike van Langen wil dit verhaal kennelijk vooral strak en helder vertellen. Daar is niks mis mee om het maar eens popi te zeggen. Ook niet met haar keus om de acteurs een pruik op te zetten en enigszins overdreven te laten acteren. Want de gedateerde manier waarop beide heren met Hjalmars vrouw en dochter omgaan kan inderdaad wel enige relativering gebruiken. Toch ontbreekt er iets aan. Iets dat het meer maakt dan een voorstelling waar niks mis mee is. De tekstbehandeling is dik in orde. Enscenering, belichting, dat soort dingen, het komt op mij allemaal heel vakkundig over. Misschien is dat het juist wel. Dat de creativiteit vooral in de perfectionering is gaan zitten

Dit ging echt helemaal nergens over! Ik heb wel gelachen, maar alleen maar om hoe dom de situatie wel niet was….

“Wanneer u een mens zijn levensleugen afpakt, dan berooft u hem van zijn geluk ” zegt de ondertitel van het nieuwe stuk van de Theatercompagnie. Maar ik ben van mening, wanneer de Theatercompagnie zulke goede acteurs in zijn gezelschap heeft, waarom zetten ze dan mindere acteurs in hoofdrollen? De Wilde eend is een mooi maar truttig stuk. Maaike van Langen heeft dit stuk scherp en spannend proberen te maken. Maar ondanks vele goede keuzes; duister decor, klassieke tussenstukken en snel spel blijft de potlood stomp. Hoe kan dit? Waarschijnlijk heeft de casting hier mee te maken. Een jongere Jasper Boeke die een oudere man moet spelen is ongeloofwaardig en nijgt nog net niet naar Jiskefet. Voor een voorstelling als deze moet de rol van Hjalmar Ekdal gespeeld worden door een groot acteur van eind veertig. Iemand die veel heeft meegemaakt en sterk staat tegenover meesteractrice Anneke Blok. Dan vind ik het ook jammer dat Myranda Jongeling maar wéér het kamermeisje speelt. Lieve mensen, de Theatercompagnie heeft een superensemble, doe hier iets mee!En Sieger Sloot die als een soort dokter Phill het podium opspringt valt buiten de boot. Petje af voor Mike Reus (en de overieg ensemble-leden), die wel weten wat acteren is.Ook Chava voor in ‘t Holt (net afgestudeerd) staat haar mannetje. Twee geweien voor de Theatercompagnie, een gewei voor Maaike van Langen maar twee tomaten voor de rare keuzes. Het had zo mooi kunnen zijn…

Als je de beschikking hebt over geweldige dansers als Heather Ware en Marco Purcaro, om er maar eens twee te noemen, dan laat je ze dansen. Niet stukken tekst voordragen of minutenlang tussen het publiek zitten.
Helaas is dat het geval in Theriak.
Slechts af en toe zijn er stukjes dans zichtbaar en kun je de prachtige explosieve energie van Ware bewonderen of laat Purcaro zien hoe het er uit ziet als een reusachtige hand je over de vloer gooit.
Voor de rest: een kermis van lichtstanden, gedoe met publiek dat aanvankelijk ook op de vloer zit, harpiste Lavinia Meijer met een enorme pruik op en schoenen die minstens tien maten te groot zijn, publiek dat de vloer op wordt getrokken(!), kortom een voorstelling die de indruk wekt nog niet halfweg het repetitieproces te zijn.
Volgend seizoen wordt de prachtige productie Sporen weer hernomen. Iets om naar uit te zien. Daarin wordt gedanst.

Eerst een zucht en dan pas applaus. Het einde greep mij wel aan, dat is nog maar zelden voorgekomen. Hoewel ik even de aandacht verloor, toen het te veel van hetzelfde werd, maakte het einde het wel weer goed.

Een vader en zijn dochter, gevlucht en gestrand, ergens. De vader wordt gek, van zichzelf, van zijn mislukte plannen, van het verlies van zijn vrouw. De dochter wordt gek van haar vader. Het enige verschil met de dode moeder is dat de vader en dochter nog ademen. Als je zegt dat het goed komt, komt het dan ook goed als je niks onderneemt of kan ondernemen? Een aangrijpend drama dat in een flat bij je om de hoek kan plaatsvinden, zonder dat je er ooit iets van zou merken.

Het toneeldebuut in Nederland van de Zweed Henning Mankell. Nog nooit van gehoord, maar zijn dialogen zijn sterk en als de versprekingen bedoeld waren nog beter. Goed spel, misschien een beetje te gespannen, maar het was dan ook de première. Een simpel toneelbeeld, zoals altijd bij Suburbia en ook weer de gloeilampen, wat als spaarlampen verplicht worden?

Een voorstelling die heel klein en traag begint, langzaam, voorzichtig opbouwt, tot er een compleet gekkenhuis onstaat. Ga maar na: je ligt in bed en plots verschijnt er een klein lichtje dat door je slaapkamerwand schijnt. Nog niet zo verontrustend, maar als er daarna wildvreemde mannen en vrouwen bezit van jouw ruimte nemen, elkaar jouw bezittingen trachten te ontfutselen, het geweld langzaam maar zeker toeneemt, er allemaal nieuw meubilair naar binnen wordt gezeuld, dan begint je wereld er toch wel heel vreemd uit te zien. Dit alles wordt begeleid door oosteuropese en vlaamse stemgeluiden en bizarre muziek, waarvan een uitzinnige mars wel een hoogtepunt vormt.
De uitbarstingen van energie zijn groots, de gekte neemt reusachtige vormen aan. Anderhalf uur lang sleuren de spelers van Bambie je door hun exentrieke, explosieve wereld. En of er nu een blikje frisdrank ritueel geslacht wordt, of de hele vloer davert van één, alsmaar doordenderend ritme, je gaat mee.
Dat op een gegeven moment de verhaallijn een beetje verdween, neem ik maar op de koop toe.