Ok, ik ben een klein beetje bevooroordeeld maar de voorstelling is en blijft prachtig. Het Schiedamse stadsgezelschap Els inc. heeft weer ontroerend toneel neergezet. Ditmaal met prachtige muziek van Erik vd Berg. Er wordt met verve gespeeld en ik heb ademloos gekeken. Met name de laatste scene van Claire en Arend is ontroerend.

ik vond het in één woord LELIJK
smakeloos en slecht uitgevoerd.
Was ik maar weggelopen. Ik bleef zitten omdat ik zat te wachten op één of andere AHA-erlebnis of zoiets, of enige intelligente uitkomst…
Maar het kwam maar niet… echt droevig. Het leek op twee mensen die zich enige tijd hebben lopen amuseren in een kraakpand alwaar ze elkaar dingen overtroeven met vondstjes rond hoe je ‘het’ doet. Origineel!
Kijk! het kan ook zo en kijk” haha” wat voor smerigs ik nu bedacht heb!
PFFFF.
Maar ik heb zoooooo’n spijt van mijn 14 euro

Een mooi, maar gedateerd psychologisch drama dat totaal niet overtuigt. Het lijkt me dat er teveel verkeerde keuzes zijn gemaakt. In de casting bijvoorbeeld, waarbij die lange acteur die de dokter speelt wel het meest misplaatst is. Of in het decor, dat veel teveel design is om iets van armoede of teloorgang uit te drukken. Of in de pruiken, die het binnen deze setting allemaal veel te absurd maken. En dan die opwindeendjes - wat een vreemd geheel. Belangrijkste bezwaar is, dat het allemaal eerder lachwekkend is dan geloofwaardig. Anneke Blok maakt aan het eind ergens een huppeltje als ze wegloopt. Ik zag daarin: hoera, nog even en het is weer afgelopen, dan kunnen we aan de wijn en hoeven we die potsenmakerij niet langer te spelen. Maak er dan ècht een parodie van, zou ik zeggen, net als Art&Pro jaren geleden op briljante wijze deed met Hedda Gabler. Nu is het net niks, terwijl het misschien best iets had kunnen worden. Gewei voor het doorzettingsvermogen van de acteurs, die van de regie alleen maar mochten staan en lopen en zitten en zeggen, en die nooit en nergens mochten acteren.

Extreemrechts heeft de verkiezingen gewonnen en is aan de macht gekomen. Dit verandert het leven van acteur Kurt K?pler en zijn collega’s drastisch. Voor een enkeling wordt de situatie onhoudbaar en besluit om te vluchten. Andere blijven. Kurt en zijn overgebleven collega’s blijven de strijd van hun hart voeren maar
de nieuwe minister van Cultuur probeert zijn wil steeds meer en meer op te leggen . Kunnen ze blijven volhouden in hun idealen? Of zullen ze moeten buigen en een misschien wel een fatale compromis sluiten.

Mephisto, de beroemde roman van Klaus Mann werd door Guy Cassiers en Tom Lanoye bewerkt tot Mefisto Forever, een productie van het Toneelhuis te Antwerpen. Een ijzersterke cast bestaande uit Dirk Roofthooft (winnaar van de Louis d’Or voor deze rol), Gilda de Bal, Josse de Pauw, Vic de Wachter, Abke Haring, Stefan Perceval, Ariane van Vliet en Katelijne Verbeke staan regisseur Guy Cassiers bij.

Je aandacht bij een 3 uur durende voorstelling kunnen houden lijkt haast een onmogelijke opgave. Maar bij deze voorstelling koste het totaal geen moeite, deze voorstelling sleept je van het ene gevoel in het andere gevoel. Vol passie en overgave spelen de acteurs hun rol, zo sterk en zo goed dat je gewoon vergeet dat je naar een voorstelling zit te kijken maar meer het idee hebt dat het een realiteit is wat zich voor je ogen afspeelt. Echt een adembenemende voorstelling. Zeer terecht dat deze productie uitgenodigd was voor het Theaterfestival in Avignon.

Een bijzondere dag is een bijzondere voorstelling

Wie kent de filmklassieker “Una Giornata Particolare” uit 1977 nu niet? Een film, of kan ik beter “DE film” zeggen, van Ettore Scola met in de hoofdrollen Sophia Loren en Marcello Mastroianni.

Terwijl iedereen naar de optocht is, die ter ere van het bezoek van Hitler aan Rome gehouden wordt, blijft Antoinetta, moeder van 6 kinderen, met een 7e kind in de planning, alleen achter. Als haar vogel Rosemunde ontsnapt leert zij haar buurman Gabriele kennen. Gabriele is een radiopresentator die vanwege zijn homoseksualiteit ontslagen is. Het wordt een bijzonder samenzijn. De betoverende ontmoeting eindigt als de optocht ten einde is.

Het Raamtheater uit Antwerpen nam de stap en bewerkte deze film tot een heuse theatervoorstelling welke op 2 maart 2007 in première ging.

Het decor is simpel, een tafel met een hanglamp erboven, een bureau, wat stoelen, LP’s en boeken op de grond, voetafdrukken (om de Rumba te kunnen dansen), en waslijndraden met wasgoed op de achtergrond, uit meer bestond het niet.
Een accordeonist die op subtiele wijze zachte klanken ten gehore brengt en een drietal fantastische spelers om het geheel compleet te maken.

Deze combinatie maakt van “Una Giornata Particolare” een zeer geslaagde theatervoorstelling, intiem met veel warmte en nog meer ontroering. De voorstelling is een uitstekend voorbeeld van eenvoud op haar mooist en wordt gedragen door de acteur en actrices.

De hoofdrollen worden gespeeld door Katelijne Verbeke en Koen de Bouw, Patricia van Goemaere speelt de conciërge en Sam Vloermans is de muzikant. Gitt Bolsens tekende voor de regie en bewerking.

Bezocht op 8 december 2007 in Lommel, België

Ja, Leny Breederveld is fantastisch en de mannen van orkater (plus een vrouw) kunnen mooi muziek maken. Bovendien speelt Nadja Hupscher mooi eerlijk. Maar wat is dit een burgerlijke pseudo-kunst. Matig geschreven en hier en daar akelig ijdel geacteerd. En dan dat decor… au!

Ja, ja, ja (jubelend) en aan het eind toch nog een beetje nee. Ja voor de tekstbewerking, ja voor het spel, en ja voor het pakpapier. Want op dat lichtbruine pakpapier klinken de voetstappen van de geagiteerde Antigone ook echt geagiteerd en hoor je al aan zijn geijsbeer hoe Creon worstelt met zijn besluit. Er wordt goed geacteerd, maar aan de basis van deze geslaagde voorstelling ligt toch vooral de vlotte tekstbewerking, waarbij Hans Sibbel (Lebbis) zich vanzelfsprekend ook af en toe een grapje heeft gepermitteerd. De wachter, als Creon na een uitvoerige uitbrander eindelijk zwijgt “Dus ik kan nu gaan?”, Creon cynisch “Nee, want ik ben nog heel erg geinteresseerd in je hobbys.” Vooral de dialogen tussen de mannen (Iwan Walhain als Creon met respectievelijk Steven Stavast als spindoctor, Joris Smit als wachter, en Martijn de Rijk als zoon Haimon) zijn sterk. Daar verbleken Antigone en haar zus Ismene een beetje bij. En dan nu dat nee. Jammer dat Sibbel helemaal aan het eind toch is bezweken voor de verleidingen die een windmachine en een vloerluik bieden. Het is zijn debuut als regisseur dus het zij hem vergeven. Tenminste, als hij belooft gauw weer een klassieke tekst onder handen te nemen.

Wat een mooie voorstelling! Alles klopte eraan. het evenwicht tussen muziek, dans en theater, tussen acteurs en decor, tussen man en vrouw. Want daar gaat het uiteindelijk allemaal om: de strijd tussen een man en een vrouw, de verschillen, overeenkomsten, de aantrekking en afstoting.
En dat terwijl er hard wordt gebouwd aan, ja aan wat eigenlijk? Een omhulsel, een veilige plek? Het is een manier om maar bezig te zijn, alleen en met elkaar.
Er was een goede balans tussen serieuze zaken en humor. En ik moet het toch even zeggen, ik heb nog nooit zo’n goede imitatie van een hond gezien!
Het decor en de choreografie waren één, de dansers geïnspireerd en de muzikanten multi-talenten.
Ik heb 75 minuten zitten genieten en ik hoop dat nog veel meer mensen de kans grijpen om zo verwend te worden.

El Hamus zit aan een tafeltje en praat. Alleen zijn mond en ogen bewegen. Na enige tijd pakt hij een zakdoek om zijn voorhoofd af te wissen. Na een kwartier gaat hij staan. Later zit hij nog even op tafel, eerst met één bil, dan ook met het gehele zitvlak. Daarna trekt hij zijn jasje uit.
Dan zijn we al bijna een uur onderweg.
Als er zo weinig te zien is (op zijn gezicht is niets af te lezen) moet de woorden het doen. Een lange, lange reeks woorden die zinnen vormen. Het verband tussen die zinnen ontgaat me vaak.
Ik heb een buurvrouw die aan slapeloosheid lijdt. Zij zou bij El Hamus binnen vijf minuten onder zeil zijn geweest. Jammer van dat ene zinnetje, ergens halverwege, dat plots met kracht wordt uitgesproken. Dat doet zo’n hele remedie teniet.
Na vijf kwartier is het gebabbel gelukkig ten einde en kijkt het schaarse publiek elkaar aan met een blik van : waar gaat het eigenlijk over? Geen idee. Misschien moet de tekst van Ko van den Bosch eens op wat A-viertjes gezet worden, dan kunnen we het nalezen.
El Hamus lijkt in het theater niets toe te voegen. Integendeel.

Je moet even een knop omzetten, maar dan is dit een fascinerende voorstelling om je in onder te dompelen. Grenzeloos, ongegeneerd, maar juist door de beheersing en dosering zo knap. Na twee voorstellingen over de oorlog deze voorstelling over de ‘scheppende’ oermens. En vormt dus eigenlijk de introductie op Kamp en de Grote Oorlog.