Heel jammer… na een heerlijk diner verzorgt door \’t Pommetje in het Compagnie Theater keek ik erg uit naar de voorstelling. Helaas viel deze heel erg tegen. En met heel erg bedoel ik ook echt heel erg. Ik heb mezelf echt afgevraagd of we hier wel bij een profesioneel theatergezelschap zaten. Ik heb nog nooit een groep spelers zo ongeïnspireerd zien spelen. Aan de recensies op hun website te lezen zijn deze of geschreven door mensen met een andere smaak dan mij of door de groep zelf. Ik miste ook erg een pauze…dan was ik tenminste een uur eerder thuis geweest.

Ik wil hier verder niet meer woorden aan vuil maken. Nog één histories feit, dit was de eerste voor stelling waar ik zonder te klappen ben weggelopen en mijn laatste bezoek aan De Theatercompagnie….

Als je een dynamische, komische hedendaagse voorstelling wilt zien over onze grote steden problematiek is de voorstelling Hollandse Spoor een echte aanrader. Als je een tikkeltje meer van Den Haag weet is de voorstelling alleen maar leuker. De filosofische teksten van de zwerver door Stefan van de Walle zijn onverbloemde statements de opvoering en dynamische transformaties van Esther Scheldwacht: een feest om naar te kijken De totale opvoering is een wirwar van allerlei lijntjes met een fantastisch script wat ritmisch gecomponeerd toch naar een ontknoping voert.De liefde van een turks meisje voor een blanke jongen ( zoon van een bekende politica)brengt de voorstelling dramaturgisch tot een niveau die de typetjeslijn met elkaar verbindt. Het enige minpuntje is dat het turks meisje als actrice niet geloofwaardig maakt of ze de blanke jongen gebruikt als middel om zich te ontworstelen aan haar conservatieve milieu of dat ze echt verliefd wordt op die jongen. of is dit de keuze van Doesburg als regisseur die de actrice hierin heeft laten zweven? Toch een voorstelling waarin taboes doorbroken worden en waarin heel wat subculturen op de hak genomen worden. en daarin wordt geen enkele cultuur geschuwd.

Het verhaal gaat om een dienstmeisje die een “vergeten aristocratisch kind” meeneemt ten tijde van oorlog om het te beschermen voor de soldaten die het willen doden. Ze getroost zich veel moeite hiervoor en op het einde (na de oorlog)komt de rechtmatige biologische moeder het kind opeisen. een rechter trekt een cirkel en laat beide vrouwen aan het kind trekken. De moeder die uiteindelijk besluit het kind niet te willen doorklieven krijgt uiteindelijk het kind toegewezen. Een aardig actueel thema ware het niet dat het NNT alle dramatiek heeft weggehaald door de biologische moeder door een travestiet of zoiets te laten spelen en het kind als tapijtrol (in babygedaante) te laten opvoeren. Het opgegroeide kind werd gespeeld door een volwassen dwerg die expressieloos de kreet Nee moest uitschreeuwen toen het bewuste getrek in de cirkel voltrokken werd. Is het nou zo moeilijk om een centraal dramatisch conflict te laten bestaan? Je kunt echt niet alles onder de zg. verfrumdingseffecten verschuilen. Bovendien behoorlijk waardeloos dat als je een stuk speelt waar goddank rollen voor vrouwen inzitten dat je deze ook nog laat spelen door kerels. Geen enkele meerwaarde. Zonde dat de regie zo ver is afgedwaald en niet een jongere kleine acteur heeft gevonden om de rol van het kind te spelen en een vrouw als biologische moeder. Het hele centrale dilemma van de kaukasische krijtkring ging in deze bewerking voor gruis. Ik denk dat er nog vaak gedraaid wordt in dat graf van Brecht.

De kleine zeemeermin.
Guus garnaal ruled!!
Guust Lagoust NIET!!
Cindy op de beeck ruled ook!
Michel baluwé ook!!
en evelien van rymenant ook!!

Dit is echt een onvervalst Rotterdams feestje.
De sfeer zit er vanaf het begin al goed in en zodra je LP binnenkomt begint de voorstelling al gelijk.
Acteurs zijn stuk voor stuk super,je hebt echt het idee dat het hier daklozen betreft.
Bij het slot krijg je toch wel even een brok in je keel als Willem van der Laan You Never Walk Alone zingt,echt een super finale.
Pieter kramer heeft om het maar kort te zeggen weer een top voorstelling neergezet.

Een spel met werkelijkheid en illusie. Een spel met het publiek en met de theatergeschiedenis. Met filosofie en quasifilosofie. Een spel waarin Peter van den Eede niet alleen op fenomenale wijze in de huid kruipt van David Copperfield, een onvergetelijke vader van David Copperfield neerzet, honderd procent overtuigt als konijn, meer dan honderd procent overtuigt als aap, voorbeeldig de acteur Frederik gestalte geeft, die op meesterlijke wijze David Copperfield en zijn vader vertolkt, die schittert als konijn, die ontroert als aap. Wat had hij in godsnaam nog meer moeten doen om genomineerd te worden? Een imitatie van John Cleese? Een imitatie van Kees Hulst die John Cleese imiteert? Sien Eggers doet het natuurlijk ook heel goed als Claudia Schiffer, dat weet ik wel. En als de moeder van Claudia Schiffer. En als kip. Maar ik maak me nogal boos over een van de twee nominaties van jury van de VSCD Toneelprijzen voor de beste mannelijke hoofdrol. Niet die voor Hans Kesting, maar die voor die andere. Vandaar.

Alle mannen zijn slappelingen. In elk geval in deze voorstelling van Orkater. En alle vrouwen zijn goed maar toch ook wel enigszins beschadigd.
Marisa van Eyle mag na een heleboel moedergekloek één keertje helemaal uit haar dak gaan en dat doet ze met verve maar Leny Breederveld steelt de show. Niet alleen als dementerend oud vrouwtje maar ook in het bewegingsgedeelte. Zij lijkt de enige te zijn die hier echt iets mee kan, de rest van de acteurs heeft er meer moeite mee. Ik vond dat zelf nogal overdone, ietsje minder gespring en gezwaai had van mij best gemogen. Vandaar die tomaat. Want nu was het een (op zich goed) stuk met muziek maar die choreografie tussendoor leidde wat mij betreft teveel af van het verhaal. Waarschijnlijk had het de boel tot een geheel moeten smeden maar het haalde het juist uit elkaar.
Het was wel een erg herkenbare voorstelling, vandaar waarschijnlijk die enthousiaste reacties na afloop in de foyer.

Ze voegen juist ietsje meer een verhaal en diepgang toe… Dat ziet misschien niet iedereen, omdat men het teveel wil vergelijken met bijvoorbeeld Biks!
Als je er naar kijkt als een nieuwe voorstelling is ie super. Hier en daar hilarisch en goed uitgewerkte personages met iets meer diepgang.

LOD is, zegt men in Gent zelf, een productiehuis voor muziek en muziektheater. En daarmee is geen woord teveel gezegd. In “Liefde/zijn handen” is allereerst een overdonderend, overweldigend en soms overdadig vertoon van alle mogelijke muzikale wijzen en stijlen. Maar steengoed.

Bovendien, omdat het door een fenomenale Josse de Pauw gebeurt, is het ook nog een meeslepend en gruwelijk sprookje dat de duistere en wanhopige kanten van de liefde verteld. Want vertellen kan-ie!

Kortom, ik was het gisterenavond dan ook volkomen oneens met mijn rechterbuurman in de Toneelschuur, die na afloop zei het maar niks te hebben gevonden. Die heeft blijkbaar bijvoorbeeld niet in de gaten gehad wat Angelique Willkie qua vocale en fysieke acrobatiek liet zien - want dat was, dunkt mij, op zich al een gang naar de voorstelling waard.

LOD gaat trouwens binnenkort ook met “Dubbelconcerto” van dezelfde cellist/componist Jan Kuyken, dan samen met Marlies Heuer, van start. Iets om naar uit te kijken.

Whahahaha, dit was heel leuk! Dolores mag van pa het huis niet uit. Tijdens zijn afwezigheid ontvangt ze via het rooster in de muur haar imaginaire vriendinnetje goudlokje. Ook heeft Dolores sjans van de buurjongen. Die probeert met verschillende excuses het huis binnen te dringen. De voorstelling is een mooie combi van ‘disturbed’ (zieke vader/dochter relatie) met lief (een ontluikende liefde). De slapstick wordt goed gedoceerd. Alleen aan het einde had het van mij wel even wat serieuzer mogen blijven. Speciaal gewei voor Suzanne Bakker en haar ukelele en voor Yahya Gaier die in zijn dubbelrol van buurjongen en goudlokje me echt buikpijn van het lachen bezorgt. Fijn dat ik nu weet hoe ik fatsoenlijk een plastic tas moet opvouwen.