Mooi, Stelt een Thema aan de kaak met diepgaande emotie. De humor relativeerd en zorgt dat ik niet met een rotgevoel weg ga. Fantastisch!!!

Ik kende dit stuk alleen van lezen, nog nooit live gezien. Het is een prachtige aangrijpende voorstelling. Waarbij ik niet wist of ik nou moest lachen of huilen.

Een mooi en vooral ook gemeen stuk over hoe mensen tegen elkaar kunnen zijn. Zo zijn het je beste vrienden en zo doen ze alles om maar van je af te komen.
De macht die Claire uitstraalt mede door haar houding als door het krachtige gevolg dat uit alle hoeken en gaten tevoorschijn komt.
Van begin tot het einde een boeiende voorstelling, gaat iemand hem echt doden of niet? Het blijft spannend tot het eind! En dan bedoel ik echt het uiterste einde.

Nee, geen minirecensie, ikje uit de onderbond kan nooit de kwaliteit en de finesses van een voorstelling uit de champions league op waarde schatten,
minirecensies doen we wel weer bij de totodivisie,

hier is een oproep op z’n plaats,
een oproep aan jullie om deze voorstelling nog te gaan zien,
en dat moet dan op aankomende woensdag 13 februari,
in Groningen.
Tenzij je niet goed tegen kleiduivenschieten kunt, dan kun je wellicht beter thuisblijven.
In alle andere gevallen moet je gewoon gaan. Heb je afgesproken met vrienden: neem ze mee. Is er voetbal op tv: is er morgen ook wel (nou ja, als je naar het stadion zou gaan, heb je misschien een excuus).

Ik wist gelukkig al lang geleden dat dit een prachtige voorstelling zou worden, want ik mocht deze groep uit Litouwen driemaal eerder aan het werk zien,
met een Hamlet, een Macbeth en een Othello.
Nu dus Faust. Ook helemaal goed.

Hulde voor de schouwburgen die deze groep wederom naar Nederland hebben gehaald,
in het verleden meen ik alleen Utrecht en Rotterdam,
en nu ook Amsterdam en Groningen.

Ja, ik kan ook wel eens blij zijn met mijn Schouwburgje.

Een tip tot slot: ga als de voorstelling gedaan is en het doek sluit, niet direct klappen. Wacht daar even mee. Het mooiste, maar ook het moeilijkste natuurlijk, is het als de hele zaal even wacht met klappen. Laat het even tot je doordringen. Even maar.

En dan klappen.
Daar is tijd genoeg voor. In Utrecht klapten we langer dan ik me kon heugen.
Het vorige klaprecord was waarschijnlijk bij de Othello van Meno Fortas.

En als jullie dan woensdagavond in Groningen met z’n allen zitten te genieten, en, na een korte pauze, het slotapplaus inzetten,
weet dan dat ergens in Utrecht, iemand nog zachtjes mee zit te klappen.

Het stuk speelt in een ziekenhuis setting. In plaats van gevuld met patienten zijn alle bedden leeg, en zie je de bezoekers daar naast zitten. Deze bezoekers slepen vaak levensgrote poppen mee, het verdriet waar ze onder gebukt gaan. De sfeer die neergezet wordt is heel goed getroffen en zal voor iedereen herkenbaar zijn die iemand verloren heeft aan een slopende ziekte. De gesprekken tussen bezoekers onderling, tussen bezoekers en artsen of ziekenbroeders, allemaal erg mooi en herkenbaar. Gewei. Voor het geval dat we misschien te veel in de voorstelling terecht komen blijft het altijd duidelijk dat het theater is, bijvoorbeeld door te laten zien dat de muren die er staan slechts decor zijn. Behalve het gewei heb ik ook twee halve tomaten toe te kennen. Sommige zaken vielen voor mij niet te decoderen. Waarom droegen de poppen de kleding van de medespelers? Waarschijnlijk zat er een goede reden achter, en dan vind ik het altijd storend dat ikzelf, of iemand van de mensen met wie ik mee was, hier geen ideeen over had.
Daarbij hou ik zelf toch eigenlijk gewoon wel meer van ontwikkeling in een voorstelling. Die laatste twee zaken combineren tot de tomaat.

Gewei voor timing. Deze voorstelling, twee jaar oud o.i.d., sneed naadloos aan bij de Joran van der Sloot / Peter R. De Vries week die Nederland net achter de rug heeft. Gewei ook voor het ontplofte decor met belachelijk veel kabels, tv’s, apparatuur en andere zooi. Dat billboard met pistool en flikkerlicht omlijsting: WOUW. Wil ik in mijn huis! De schreeuwerigheid van het boek goed naar het toneel vertaald. Af en toe wordt het lekker hysterisch, als Roel Adam in 30 seconden tijd drie keer van rol verwisselt bijvoorbeeld, of als de leuke muzikanten ineens transformeren tot derderangs Mexicaanse Mariachi-band, maar overall had het van mij veel meer over de top gemogen.

Verrassend actueel, Ibsens Pijlers van de samenleving uit 1877. Een vermogende industrieel brengt ‘de vooruitgang’ naar een provinciestad in de vorm van een spoorlijn naar het achterland. Arbeiders verzetten zich tegen de moderne tijd omdat het arbeidsplaatsen kost - “zoals ook de kopiisten protesteerden toen de boekdrukkunst werd uitgevonden”. En de kleine luiden koesteren hun industrieel om zijn morele onkreukbaarheid en het vele goeds dat hij de stad gebracht heeft. Maar zijn deugdzaamheid blijkt schijn, leugens dreigen te worden onthuld en het imperium van deze ‘pijler van de samenleving’ staat op instorten. Het mooie van dit stuk is dat het allemaal goed afloopt: de industrieel biecht alles op en komt in het reine met zijn verleden, niemand wordt daar het slachtoffer van en met zijn huwelijk lijkt het weer goed te komen. De waarheid heeft gezegevierd. En dat is altijd het beste.

Moralistisch? Ja. Is dat een bezwaar? In het geheel niet. Kunst wijst de weg en heeft dat veel te lang niet gedaan. Waarheid en een zuiver geweten zijn essentiële waarden die in de kunst moeten worden verdedigd. Regisseur Erik Whien, vanaf 2009 vaste huisregisseur van Toneelgroep Oostpool, doet dat subtiel, en met de nodige humor en intelligentie. Zo blijven alle acteurs voortdurend zichtbaar op het toneel en observeren ze de roddels die over henzelf de ronde doen. Zodra ze op de houten speelvloer stappen, zijn ze weer personage. Erik Whien voegt zo de laag van een voortdurend zwijgend terzijde toe, waardoor het stuk in het hier en nu wordt getrokken en er ruimte ontstaat voor een eigen oordeel. Erg mooi en knap gedaan. (www.richardstuivenberg.nl)

Theatergroep Toetssteen houdt de actualiteit altijd goed in de gaten. Na stukken over Alexander en Emily, Beatrix en Fortuyn en jonge meiden in de prostitutie is nu Lucia de B. aan bod. Deze Haagse verpleegster werd tot levenslang veroordeeld omdat ze zeven moorden gepleegd zou hebben. Hans van Hechten schreef een stuk hierover. Maar nog meer over de manier waarop die veroordeling tot stand is gekomen. Het eerste deel geeft een kijkje in het leven van Lucia de B. en staat de ondervraging centraal door een jonge ambitieuze psycholoog. In de tweede helft is de zitting te zien zoals die psycholoog die voor ogen heeft. Dan wordt justitie gefileerd en worden bewijzen en toevalligheden tegen elkaar afgewogen. In een zorgvuldige personenregie heeft Floor Maas een afwisselende, boeiende voorstelling afgeleverd. De jonge David Pullen boeit voortdurend als de gedreven psycholoog in zijn gevecht tegen de gevestigde orde vol vooroordelen. Ineke Veenhoven als zijn oudere collega levert tintelend spel. Esther Werneke als Lucia de B. laveert tussen weerstand en berusting. Toch nog een tomaat voor het decor. De zes los staande deuren bieden in de tweede helft weliswaar een mooi plaatje, maar in de eerste helft is het magertjes en lijken ze uit hun sponningen te vallen. Rest een uiterst actuele voorstelling, waarover nog wordt nagepraat.

Een vrouw keert terug naar de kleine dorpsgemeenschap die ze jaren geleden verliet. Ze eist vergelding voor een lang vergeten gebeurtenis, verstoort de verhoudingen en brengt de dorpsbewoners in gewetensnood.Een stuk van Friedrich Dürrenmatt dat voor bloedstollende momenten kan zorgen.Kan, want regisseur Arie de Mol heeft er een luchtige avond van willen maken, compleet met een op-hoop-van-zegen-sausje.
En daarmee het stuk de nek omgedraaid.
De Mol laat de acteurs karikaturen spelen, soms met uiterst rare loopjes, er worden bekken getrokken, alles wordt flink vet neergezet. Maar ‘t ergste: er kunnen nauwelijks spanningsbogen op de vloer ontstaan omdat er met de regelmaat van de klok het publiek ingekeken moet worden.
Slaapverwekkend.
Het gewei is voor Erik van den Berge die als muzikant zorgde voor wat lichtpuntjes in deze saaie twee uren.

Wat een draak van een voorstelling. Over mager verhaallijntje gesproken. Dit bevestigt mijn (voor) oordeel over musicals. In bijna een van de laatste scenes komt het echte plot om de hoek kijken maar dan heb je wel al 1,5 uur zitten kijken naar een verhaal waarvan je denkt waar gaat dit over. en dan moeten ter opvulling?? er ook actrices uit hun kleren. Bll walgelijk goedkoop.Hou je geld in je zak en huur een goede film. de opening was veelbelovend maar toen ik na 2 nummers dacht nu gaat het verhaal beginnen kwam er nog een 3e liedje. toen voelde ik al nattigheid: dit is tijd rekken om aan een avondvullende voorstelling te komen. En dat idee werd alleen maar gesterkt tijdens de uitvoering. Zoek een verhaal wat bij je groep past of bewerk het zodat er een verhaal te beleven valt. Ik vind Bastiaan Ragas als zg. lekker ding niet genoeg. voor mij mag hij zijn t-shirt aanhouden. Het is waardeloos materiaal en als voorstelling dramaturgisch onvoldoende door de mangel gehaald om mij als publiek te kunnen boeien.