Knotsgekke voorstelling die eigenlijk nerges over gaat.
Toch weten de acteurs, met als hoogtepunt een zeer goede Anniek Pheiffer, er wat van te maken.
Ook het decor is erg bijzonder met een tiental levende kippen en 3 levensgrote balonnen die lijken op condooms.
Echt voor de toneelkijker die weer eens wat anders wilt

Een tragikomisch toneelstuk over euthanasie, dat kan waarschijnlijk alleen in Nederland. Wij zijn al zo ver ontwikkeld (of afgegleden, zoals katholieke landen wellicht van mening zijn) dat we op het toneel iemand euthanasie kunnen laten plegen in het bijzijn van zijn familie, dat we daar af en toe ook om kunnen lachen en dat dit plaatsvindt in het vrije circuit in een grote tournee voor volle zalen. Het publiek vindt het bovendien prachtig, want De Goede Dood is al genomineerd voor de Toneelpublieksprijs 2008. Volkomen terecht, want Wannie de Wijn (vooral bekend als acteur, maar nu debuterend als schrijver voor de grote zaal) schreef en regisseerde een evenwichtig, integer huiskamerdrama over een hondsmoeilijke kwestie met voldoende momenten voor lucht en met boeiende personages. Zoals de jongere broer van de zieke, succesvol zakenman, gespeeld door Huub Stapel, een rol met een mengeling van groffe onbehouwenheid en grote gevoeligheid, een rol Jack Nicholson waardig. Of de huisvriend en dokter, gespeeld door Peter Tuinman, die de handeling uiteindelijk moet verrichten en zich daar met veel whisky op voorbereidt. Als het eenmaal zover is, daalt er een diepe stilte neer over de spelers, en over de zaal. Hij is gestorven, zegt de dokter zakelijk, en vult zijn formulieren in. De dochter van de overledene kijkt ons even wanhopig aan. De belichting zweeft over het podium. De klok stopt met tikken. Zo is de dood. En zo is het goed. (www.richardstuivenberg.nl)

Ik heb zitten lachen en op het laatst greep het wezenloze optimisme en de wanhoop van de figuren me naar de keel. Bram Coopmans en Monique Kuijpers spelen een ruzie waarbij je vergeet dat je naar toneel zit te kijken. Het verhaal en de lijnen in het stuk had ik nog nooit zo helder gezien. Voor mij het beste dat ik in jaren heb gezien.

ik heb aan een stuk door geboeid zitten luisteren en kijken.
een moment is me in het bijzonder bijgebleven: uw reactie op het moment dat de psycholoog/psychiater/in u geinteresseerd voordoende hulpverlener, niet weet uit welk land u komt.uw stille reactie is verpletterend, en geeft beter dan welk verhaal ook aan waar het om gaat.
verder sprak het me aan dat er veel wordt opengelegd zonder dat er sprake is van een afgebakend verhaal.
de hulpverlener die vooral zelf invult wat er u moet omgaan, gezien uw afkomst is me heel bekend.
goed ik laat het hierbij, tot een volgende voorstelling,
wies obdeijn, arts/seksuoloog.

De start van het stuk is verrassend.Daarna kun je beter weggaan. Ga hier alleen naar toe als je je 2 1/4 uur(!) wilt vervelen bij een saaie, langdradige, slecht geregisseerde en soms slecht gespeelde voorstelling. De acteurs zitten/staan veel statisch op dezelfde plek met elkaar te wauwelen. De inhoud is zeer vlak en ongeloofwaardig, en áls er al wat drama is dan wordt daaraan direct afbreuk gedaan via een terzijde-opmerking (altijd vergezeld van een vaag, bijna verontschuldigend glimlachje). Hedendaagse kleding en (saai) decor wekken een valse indruk van associaties met hedendaagse actualiteit, maar zelfs daar kun je hen niet op betrappen. Ook het wachten op een verlossend eind is een kwelling als het eindschot nog weer leidt tot een uitleg daarover(hoe verzin je het)! Wat zagen recensenten toch om zo positief over deze voorstelling schrijven??? Hoeveel mensen gaan dit nog betaald bekijken?

Gisteravond heb ik Hollandse Spoor van het Nationale Toneel mogen bewonderen. Een “publiekssucces” waarvan je meer dan droevig wordt, want als deze aaneenschakeling van langdradige soapscenes, overgoten door een geinige, karikaturale, leukdoenerige saus in dit multi-culti drama, ons iets moet vertellen over onze samenleving, dan is het niet best gesteld met ons landje. Naar het schijnt was er geen af stuk bij aanvang van de repetities en hebben de acteurs het op zich genomen de verhaallijn te ontwikkelen. Hoezeer dit initiatief bij een gezelschap als het Nationale Toneel ook toe te juichen is, het levert nog geen goed stuk op. Cliche volgt op cliche. De clou van het stuk ziet men al na een kwartier ongeveer aankomen. Desalniettemin worden we twee uur lang op telkens weer een nieuwe krakkemikkige dialoog vergast, die dit miserabele plotje verder moet stuwen. Droevig is bovendien het niveau van acteren. Op een enkel lichtpuntje na als Wimie Wilhelm en Esther Scheldwacht wordt nergens samengespeeld, de dialogen worden om en om opgedreunt, geen reactie is nieuw, fris. Alles wordt simpelweg voor het publiek op de automatische piloot herhaald. En dat terwijl ik in de veronderstelling verkeerde dat acteren reageren was… Een avond als deze bij de plaatselijke amateurtoneelvereniging zou mij ook niet hebben kunnen bekoren, maar goed, de plaatselijke amateurtoneelvereniging kan ook niet beter.

Discordia is anders. Nog steeds.

Vijf kwartier worden in dit geval gebeurtenissen opgesomd die George Perec ( of Joe Brainard) én de acteurs zelf, zich zeggen te herinneren. Alles, nou ja bijna alles van de laatste vijftig, zestig jaar komt wel langs. Tijdens deze opsomming wordt ook stoffelijk, dus aanschouwelijk, het verleden uitgestald.

Om het nog steeds afwijkende karakter van een voorstelling/performance van Discordia te onderstrepen, ontstond aan het slot tussen Lamers en de zaal nog een geïnspireerd wedstrijdje wel of niet tijd voor applaus.

Zoals het hoort en was verdiend: uiteindelijk won Lamers.

Een vrouw en zes mannen en zestig sonnetten in ruim zestig minuten. Kan dat, werkt dat op toneel?

Nou blijkbaar, als die sonnetten van Pablo Neruda zijn en ze in licht theatrale vorm door acteurs van De Tijd gebracht worden.

Alles draait in deze liefdespoëzie om Matilde, de geliefde van de dichter. Ze doet hier zelf haar woordje via Barbara Vanwelden. De bewondering die haar ten deel valt wordt geleverd door zeer middelbare mannen die opvallen door hun viriele aankleding ( soortgelijke kecke laarsjes, riemgespen, pakken). Dat gebeurt met passie - in het Nederlands en soms in het Spaans. En begeleid door de melancholie van een bandaleon.

Alles bijeen is het prachtig. Het kan en het werkt.

super!! Onverwacht, verrassend! af en toe plat onder de stoel van het lachen, dan weer vertederd met een traan…

Niets aan omdat het totaal niet raakt wat iedereen daar aan het doen is. Niet te volgen, en niet te verstaan, geen ruimte genoeg in de kamertjes. Dus kom je niet aan de beurt en is het wachten op het naar buiten lopen van personages. Die vervolgens geheel in hun eigen wereldje blijven. Geen contact met het publiek maar daar wel doorheen lopen, en hun eigen act uitvoeren zonder dat je kunt bevroeden waar dit voor nodig is. De voorstelilng gaat zg. over utopie en dystopie. Niets van te merken, behalve dan dat de personages ontevreden en ongelukkig lijken. Het geheel komt narcistisch en autistisch over.