D’Electrique is afgesplitst van ene Alec. Ik weet niet of deze Alec de voorstellingen de moeite waard maakte, maar ik heb zo het vermoeden dat het gezelschap zich nu teveel probeert te bewijzen. Vanaf het begin werd er te moeilijk gedaan. Het binnenkomstmuziekje was jazz, met daardoorheen een stem die met tussenpozen ‘ja, nee’ en ‘aan, uit’ zei. Hip bedoeld ongetwijfeld en het had nog iets kunstzinnigs.

Het publiek bestond gelukkig voor het gezelschap uit merendeels precies de goede doelgroep; hippe, gesjeesde studenten die een avondje cultuur kwamen snuiven. Ex-corpsballen die nog steeds het niveau van corpsballen niet ontstegen waren. Dit bleek essentieel om de voorstelling te kunnen waarderen. Het verstilde beeld van decor en poserende acteurs werd bijna meteen verstoord door dokter Frankenstein (Ko van den Bosch) die op brallerige corpsbalwijze aankondigt dat hij God is en leven heeft geschapen.

Goed, ik zal niet elke scène hier beschrijven, het was al saai genoeg om ernaar te kijken. Wat is het probleem? De acteurs ontroeren niet; ze krijgen er de kans niet voor. Er wordt zo ambitieus omgegaan met decor, geluid, tekst en fysiek geweld dat er geen tijd overblijft om geloofwaardig te acteren. Via het geluidssysteem worden potentieel interressante geichten voorgedragen, die steeds onverstaanbaar worden gemaakt door het gebral van de acteurs, er dwars doorheen. Heel jammer.

Het beetje humor dat in het stuk zit, zou leuk zijn als de Vliegende Panters het brachten, maar deze acteurs komen er niet mee weg. Het verhaal is totaal onsamenhangend bewerkt; het ‘monster’, dat in het boek van Mary Shelley nog medelijden opwekt heeft in deze voorstelling cheesey genoeg slechts een ‘gebrek aan liefde ingebouwd gekregen’. Wat imo veel te simpel gesteld is. Maar ja, ik heb het boek gelezen. Het grootste deel van het publiek waarschijnlijk niet.

Tijdens de eerste drie kwartier zat ik te wachten tot de interressant uitziende machine in het décor dan maar wat leven in de brouwerij zou brengen, maar het spektakel wordt helaas uitgesteld tot het laatste moment. Toen was ik de zaal al uit. Tja, ik vind het ook eeuwig zonde om anderhalf uur te wachten op een decorstuk.

Mijn advies? Niet gaan. En nee, ik ben nog nooit eerder weggelopen bij een voorstelling…

Nou moe, ik moet gisteravond (in Zutphen) in dezelfde zaal gezeten hebben als J.J. hieronder, maar ik lijk wel een heel andere voorstelling te hebben gezien. Nou ja, zo gaat dat natuurlijk. - Ik vond het dus wel een goede voorstelling. Vooral de manier waarop spel (acteren) en muziek waren geïntegreerd vond ik erg geslaagd. Met name de pieken en dalen in het (mooi ademende) ritme van de voorstelling werden door acteurs en muzikanten in voortreffelijke samenwerking bereikt. Ook was er geen storend afwijkende ‘Bühne-aanwezigheid” van de muzikanten, zoals zo vaak wel het geval is bij muziektheater. Enerzijds was dat hier zo door goed werk van de muzikanten (en het is echt heel moeilijk om acterend goede muziek te maken), maar anderzijds ook juist door die inderdaad verre van naturalistische of authentieke speelstijl van de acteurs. Hun humoristische, symbolische manier van spelen, (quasi)geroutineerd en glad, maakte hun benadering afstandelijker, wat volgens mij vooral ook goed paste bij de stijl van het gegeven, en de personages uit het verhaal. Het heftige onderwerp werd er bovendien genietbaar door gehouden.
Het is waar, ik heb het boek niet gelezen, en kon me dus niet ergeren aan een eventuele verkrachting van een literair meesterwerk, maar ik had daarentegen juist, vooral naar het einde toe, het gevoel dat in structuur en toon voortdurend verwezen werd naar een/de literaire, althans tekstuele oorsprong. Ik vond het dus eigenlijk een voorbeeldige voorstelling.
Jammer dat de lezer een en ander niet zelf meer kan verifiëren omdat het de laatste voorstelling van de speellijst was, als ik het goed heb gezien.

Helemaal naar Lelystad afgereisd om deze twee stukken van Esther Gerritsen te kunnen zien. En gelukkig heb ik dat gedaan. Want daar staat wel een nieuw theater met sfeer. Heel gek, want het staat in een bouwput op een kale vlakte, maar eenmaal binnen en gewend aan de roze wand, is het gewoon gezellig. En in die stemming keken we naar de gezellige huisvrouw en het gezellige gezin uit Gras.
De huisvrouw is het sterkst als ze zelf de tekst uitspreekt. En als de vrouw alleen met de aardappel in één universum was gebleven was het helemaal goed. De drie impersonaties van haar gedachten voegen ook wel iets toe, maar verminderen wel het idee dat het de vrouw zelf is die zichzelf helemaal kapot wacht op haar man. En dan die liedjes! Waarom?
Gras is zo goed en vanzelfsprekend geschreven dat je het niet slecht kan opvoeren. Hoewel ik om me heen wel eens hoorde dat het eigenlijk nergens over ging, dat maakt niet uit, het zijn ijzersterke dialogen. Een grasmat, vier stoelen, goed spel met hier en daar een individuele uitspatting. En ook hier de vraag waarom die muziek?

Het leek wel een klucht! bah!
gewei voor set en theaterbewerking van het boek. Jammer dat dit totaal verkloot wordt door 3 \\”acteurs\\” die dit stuk weten te degraderen tot een kindervoorstelling.

Sien Eggers speelt Claudia Schiffer die Liesbet wordt, die samen met Peter van den Eede, die David Copperfield in de stijl van Tommy Cooper doet en op zijn beurt Frederik wordt.

Het gaat over schijn en werkelijkheid, over kijken en bekeken worden, over fantasie en weerbarstigheid, over voorstellingen die geen voorstelling zijn zonder publiek en publiek dat niet bestaat zonder voorstelling.

De Koe en Lampe hebben er anderhalf uur geouwehoer op niveau van gemaakt. Lichtvoetig en spits. Boeiend van begin tot eind. Uiteindelijk wilde ik zelfs wel geloven dat schijn en werkelijkheid samenvallen - want de boom die je ziet is de schijngestalte van de boom “an sich”.

Jammer alleen dat ook het door Frederik/Peter en Liesbet/Sien beloofde bloed op het laken, een kwestie van verbeelding bleef.

Een sneue Brabander, vechtend tegen de eenzaamheid, de dagelijkse vernederingen, de positie van buitenstaander en zonderling, dat is wat cabaretier Ronald Goedemondt ons in zijn programma ‘Ze bestaan echt’ laat zien. Hij gebruikt hiervoor bijzonder weinig middelen: hij vertelt anekdotes, grappige verhalen - dat is wat hij kan - en doet verder weinig moeite er theater van te maken, theater dat de verbeelding prikkelt, uitzonderingen daargelaten, bijvoorbeeld wanneer hij op een Franse camping surflessen krijgt van Alain, of hij als jongetje op het schoolplein plat op zijn gezicht valt en zijn neus breekt. Mij is het daardoor wat te mager. Grappige verhalen zijn even leuk om naar te luisteren, maar er moet ook wat bij komen, het moet, voor mij, ook theater worden, en dat wordt het niet, of te weinig. (tournee t/m 16 mei)

“Geloof, hoop en liefde, maar de meeste van deze is de liefde”.

Maar dat laatste is nu net het manco van het monster dat wetenschapper Frankenstein/Ko van den Bosch in elkaar heeft geknutseld. ‘t Is een bijna mens, maar eentje waarbij de liefde is vergeten. Een gebrek waarvan de vrouw van zijn keuze het slachtoffer wordt. Niet alleen maar theatraal trouwens; Anna Schoen zit nu al, nu nog maar een paar voorstellingen geweest zijn, onder de blauwe plekken. Want, hoewel sedert het vertrek van Alex, D’Electrique wel wat minder heftig is geworden, gaat het er op toneel dit keer toch weer stevig fysiek aan toe. Arme Anna.

Ook is er visueel weer iets moois van gemaakt. Het toneelbeeld wordt bepaald door het laboratorium van de wetenschapper en een bar die aan het interbellum doet denken. Aangevuld met spectaculaire hulpmiddelen, zoals een gigantisch infuus en een soort ijsstorm.

Maar ook, nog meer dan vroeger, veel, heel veel, barokke, maar ook spitse tekst van Ko van den Bosch. Met oneliners waarmee vooral Aat Ceelen werd bedeeld.

Misschien kun je, zoals Annemiek de Jong in een NRC recensie deed, ook nog diepere bedoelingen in de voorstelling terugvinden. Feit is in ieder geval dat hier het scheppen niet alleen van au gaat, maar vooral een ander au doet.

De beste voorstelling ooit van (Alex) D’Electrique is dit denk ik, niet. Maar toch is-ie zodanig goed dat je ‘m niet moet missen.

Heerlijk die mannen in jurken. Het NNT leek meteen veel meer op de Paardenkathedraal en kreeg ook gelijk wat meer diepgang. Het was weliswaar even wennen aan de overdreven theatraliteit, die ik bij een Brecht niet zou willen zien, maar het is een keuze en als toeschouwer ga je er uiteindelijk wel in mee.
Eenmaal gewend zat ik een avond geboeid te kijken naar goed theater. Goed acteerwerk, vooral van Jef Hoogmartens, kleine rollen maar aanwezig en duidelijk. Zoals de kleine educatieve hint, dat als je iemand verkracht, dat je het dan wel veilig moet doen. Daarnaast was best wel eng om die terrorist in het donker te zien wachten. En het was fijn om even wakker geschud te worden met het tweede verhaal over de rechter. Alleen jammer van de onnutige live muziek en de niet zichtbare beamerbeelden op de achtergrond.

Ik kan niet anders concluderen dat dit gewoon een slecht theater stuk is. Vernieuwen is prima, maar moet niet te koste gaan van jullie kwaliteiten. De voorstelling ” Biks” is geweldig, ” wie dit allemaal” is helaas niet eens een slap aftreksel van deze voorstelling.

Een voorstelling waarvan je denkt, Oeh, dat was best leuk! maar waar ging het eigenlijk over? Ik heb niet echt een verhaallijn kunnen ontdekken. Het decor vond ik wel erg leuk bedacht. Vooral de levende kippen. Verder heb ik me vermaakt:)