Mini en Maxi die ik 5 jaar geleden heb gezien in een wervelende show van fysiek theater.
Jos Thie die dit jaar een prachtige regie van “Ajax” heeft gedaan bij het Noord Nederlands Toneel en daarnaast met zijn regie van de popmusical “Doe Maar” een groot succes boekte. En Neil Simon de schrijver die nog steeds veel gespeeld wordt met zijn komische toneelstukken. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen.

Het stuk gaat over twee wat verbitterde oude mannen die ooit een succesvol komische duo hebben gevormd samen en nu vanwege een eenmalige comeback weer aan de slag gaan met elkaar, in principe een leuk gegeven om te laten spelen door het duo Mini en Maxi. Daarnaast waren er nog twee rollen, van Sander Commandeur, die speelde de neef van één van het duo, die vanwege zijn werk bij de televisie het duo samen moet brengen. En Tamara Shoppert die de twee vrouwelijke bijrollen voor haar rekening neemt. Deze twee jongere acteurs zijn niet zo sterk, zeker in vergelijking met de ouwe rotten Mini en Maxi, acteurs die hun lichaamstaal prima gebruiken. De twee jongelingen zijn meer op de tekst gericht en krampachtig opzoek naar de lach van het publiek. Mini en Maxi echter ook maar minder opvallend; het lijkt bij hun allemaal vanzelf te gaan. Deze twee mannen beschikken over een geweldige timing.

De grappen waren voorspelbaar. Een zuster met een zeer appetijtelijk lichaam die bukt omdat de dokter expres iets laat vallen, een deur die alsmaar niet opeen gaat en waar iedereen tegenaan loopt, een ruzie over welk geluid er vroeger in een act gebruikt werd, de één die de ander koude koffie inschenkt en de ander die vervolgens niets wil laten merken. Al konden deze scènes’s bij het publiek een gulle lach los krijgen. Het begon daardoor naar mijn mening meer op een oubollige klucht te lijken…

Er is niet of nauwelijks geprobeerd om het stuk interessant te maken. Deze avond had in de jaren 70 precies zo opgevoerd kunnen worden. Het is jammer dat er niets gedaan is met het stuk van Neil Simon. Het stuk begint met twee oude mopperige komieken en eindigt met twee oude mopperig komieken. Er zitten niet of nauwelijks een ontwikkeling in de personages.
Deze Sunshine boys straalden niet.