Het Was een erg mooie voorsteling. Vanaf het moment dat je kaartje werd afgescheurd zat je helemaal in een andere wereld!! een wereld met mooie decoors en veel verassende momenten, humor, tragiek en een heel mooi einde.

Prachtig spel waar alleen maar meer nadruk op komt door het lege podium. Mensen lijken nog een stuk kwetsbaarder met zo’n grote leegte om zich heen. De combinatie van vlot in elkaar overlopende scènes samen met soms een rustmoment met prachtige muziek werkte wat mij betreft erg goed. Her en der ook mooie momenten die nog boven de rest uitstaken, zoals het arriveren van de Engel en het overlijden van Roy. Echt een mooie voorstelling waarvan ik van begin tot eind heb genoten.

Bombay is een lieve, kleurrijke kindervoorstelling die de minder lieve realiteit niet uit de weg gaat. Het is een combinatie van theater en educatie zoals dat bedoeld is. In een wondermooie setting kan je als volwassene weer even kind zijn en worden kinderen gestimuleerd na te denken over volwassen onderwerpen. Een extra gewij voor de prachtige kostuums!

Dit is een foutje van Joop, dat is duidelijk. Het Beatrix Theater is hét theater waar het publiek om de zoveel tijd een nieuwe musical verwacht. Zet daar dan niet een halfzacht slecht geacteerd toneelstuk neer, dat wordt opgeleukt met oude bekende songs. Als er uit de cast zangers en zangeressen optreden is dat een hoogtepunt van de show. Maar je moet er zoooooo enorm lang op wachten en het heeft geen enkel doel. Behalve als auditief behang optreden. De dansers zijn helemaal top, maar ook daar krijg je te weinig van. Voor zangers en dansers krijgen ze een eland. De decors zitten ingenieus in elkaar, maar het is allemaal te veel. De beginnersfout van elk toneelstuk is té veel wisselingen te hebben en dat is hier het geval. Dat gaat irriteren omdat het publiek niet eens de kans krijgt goed te luisteren naar de tekst. Johnny (Martin van Bentem) is een topper. Als hij verschijnt begint DD te lopen. Baby (Jette Carolijn van den Berg) is een leuk typje, maar spelen en dansen zit er nog niet soepel in. Omdat dit een premiere was, vind ik dat niet kunnen. Al met al is DD voor mij een teleurstelling geweest en is het zijn geld niet waard!

Discopigs is een nieuwe Late Night voorstelling bij Tryater. Een heftig stuk over twee zeventienjarigen die flink tekeergaan om de rest van de wereld een lesje te leren, maar ook zichzelf tegenkomen.
Het platte Corkish waarin het origineel gespeeld wordt is vervangen door Leeuwarders (liwwarders). Een doelftreffende keuze.
Beide spelers (Eelco Venema en Klavertje Patijn) maken gebruik van fantastisch fysiek spel, mooie muziek die gemaakt is door studenten van de Leeuwarder popacademie en mooie videoprojecties die symbool staan voor het leven van de twee vrienden.

Het ‘feest’ begint bij Tryater met een underground party met muziek van live band The Postponers. Uit het niets begint de voorstelling met een monoloog van ‘Cindy’, die het publiek mee de zaal in neemt. In de zaal mag het publiek staande de geboorte van Cindy en Danny (ook wel Bear en Baarch) meemaken waarna ze op een tribune plaats nemen die door dezelfde twee naar believen heen en weer wordt geduwd, wat het grimmige, aangrijpende effect van de vorstelling alleen maar vergroot.
Het harde en heftige spel speelt zich als contrast af in een decor van zachte matrassen (van Maria Dourron). Hier wordt naar hartelust mee gesleept, gegooid, gebouwd en gevochten.
Als publiek zitten we duidelijk in ‘hun wereld’. Hun wereld die zo prachtig verbeeld wordt in spel, muziek, projectie en decor.

Beide acteurs zetten de heftige emoties van het jonge stel in al hun uitersten neer. Tegelijk met de beat van de muziek wordt de hartslag van hoop en wanhoop van de personages duidelijk gemaakt.

Discopigs is een sterke productie, waarin spel en werkelijkheid elkaar hardhandig te pakken nemen.
Gaat dit zien!!!

Een toverketel van ‘wauw, wat gaaf’-effecten, die net zo lang over elkaar heen buitelen tot toeschouwer tot hijgens toe dichtgepropt zit. Althans, ik dan. Potdomme, ik vond het een erg irritante voorstelling.
Wel leuk dat Ko bijna op z’n bek ging; eerst over een leeg flesje op de grond en meteen daarna over een wegglibberend ijsklontje. Hij herstelde zich evenwel uitstekend, waarvoor een half gewei.
Er werd zo snel en veel geschreeuwd dat ik het met m’n 33 jaar ouwe knar vaak erg slecht kon volgen, verrrddomme. Terwijl er tekstueel erg toffe dingen in zaten.
Ook tof was het Belgische monster, een mooie man en een goeie rol. Nog een half gewei. De tofstempel blijft overigens weg voor Wolfman, die had wel erg weinig energie. Het leek wel een toevallige voorbijganger…
En het vele gesmijt met lichamen, de spontaan ontstane blauwe plekken en bloederige schrammen en het dreigende gevaar van open botbreuken is voor Grotowski-fans wellicht genieten, maar ik vond het vooral erg vermoeiend.
Desalniettemin zal ik de volgende D’Electrique gewoon weer gaan zien, wat ik je brom.

Van Hove is de afgelopen jaren zo op stoom, dat zelfs een iets minder geslaagde voorstelling toch nog tot de beste van het seizoen behoort. Minder goed dan RomTrag of Opening Night, want toch wel een erg conventionele vorm, maar wel een die alle vrijheid laat voor het prachtige ensemble. Stuk blijkt opmerkelijk goed geconserveerd, niet meer als actueel commentaar, maar als parabel voor de zoekende mens.

Theater voor volwassenen met kinderen die soms in koor en soms alleen tegen ons zeggen wat wij tegen hen zeggen; een soort Erwachsenenbeschimpfung, die goed werkt door de minimalistische vorm. Daardoor gaat de voorstelling niet alleen over opvoeden, maar over identiteit, constructie en het doorgeven van generatie op generatie. Mooi ook dat het maken van de voorstelling ook even expliciet wordt gemaakt.

Arme acteurs! Wat moet dit saai zijn om te spelen. Acteur komt op; houdt monoloog; tegenspeler mag tien woorden zeggen; acteur gaat af. En dat een keer of zes. Om krankzinnig van te worden. Vooral voor Chiara Tissen die dus dagelijks vijf uur in de bus mag zitten voor hoogstens 10 minuten speeltijd. En dan heb je dus de grootste toneelspeler van Nederland en een toekomstig Oscarwinnares tegenover elkaar staan, en dan mogen ze niets doen. Wie bedenkt dat toch?

Tweede kindervoorstelling van Batelaan, met opnieuw geniale ingevingen. Ik vond deze beter dan ‘Voorstelling waarin hopelijk niets gebeurd’ (waarin wat mij betreft nog iets te veel gebeurde), vooral door de aanwezigheid van Marien Jongewaard die de gebeurtenissen (die helaas geheim moeten blijven, voor degenen die de voorstelling ooit nog gaan zien) extra spannend en gevaarlijk maakt. Tomaatje omdat het high-concept aan het eind vervaagd; gelukkig volgt na de voorstelling een nagesprek waarin de kindergeest genadeloos wordt ontmaskert. Wat had ik dit graag willen zien toen ik twaalf was; dat had een hoop gescheeld.