Hell: Emio Greco en Pieter Scholten.
Dansers: Sawami Fukuoka, Nicola Monaco, Suzan Tunca, Ty Boomershine, Vincent Colomes, Marie Sinnaeve, Marta Lopes.

Ik heb deze voorstelling zaterdag 10 maart om 20:30 in de Friesland Bank zaal in de Harmonie in Leeuwarden. Het is moderne dans gestoeld op de klassieke school maar uitgegroeid tot een compleet eigen danstaal ontwikkeld door Emio Greco en Pieter Scholten.
Er is geen ruimte voor improvisatie, omdat de patronen daarvoor te ingewikkeld zijn en de dansers teveel op elkaar inspelen. Het is een beeldende dansvoorstelling.
Het decor bestaat uit links op het toneel een dode boom en rechts een lichtgevend poortje. Verder nemen de dansers bij hun opkomst ieder een muzieklessenaar mee.
Er zijn twee soorten kostuums. Bij de inleiding dragen ze zwarte katoenen jurken, en de rest van de voorstelling ‘Vintage’. De muziek heeft een hele grote rol in deze voorstelling. De dans volgt de muziek, hoewel de muziek natuurlijk wel is gecombineerd met de dans.
Hier een stukje gequoted van de egpc website.
HELL

De afgelopen jaren hebben Emio Greco en Pieter C. Scholten hun aandacht gericht op de relatie tussen hun specifieke danstaal met theater, opera en hedendaagse muziek. Met een vanuit die ervaringen hernieuwde visie, leggen zij in HELL voor het eerst sinds Rimasto Orfano (2002) weer het accent op de taal van het lichaam. Zo keren zij terug naar het vertrekpunt van hun samenwerking, echter zonder de verwachting de zaken nog in dezelfde staat aan te treffen.

In HELL graven zij diep in de verschillende lagen van de dans, onderzoeken zij de componenten van verschillende dansvormen en bekijken zij hoe deze gelezen en gedecodeerd kunnen worden. Een zoektocht om de grenzen van de fysieke identiteit te verleggen en het onvoorspelbare lichaam van haar ketenen te ontdoen.

In het creatieve proces worden de bestaande connotaties en associaties van het thema hel opengebroken, afgebroken en vervolgens in een nieuwe betekenis weer opgebouwd. Greco en Scholten vinden inspiratie in de beeldende kunsten, muziek en literatuur, meer specifiek in Dante’s Inferno en het allegro con brio uit Beethoven’s Vijfde. Door het perspectief op het bestaande historische gedachtegoed te kantelen, ontstaan nieuwe ingangen in existentiële kwesties.

Ik vond dit een mooie voorstelling, omdat er zoveel afwisseling in zit. Het begint met disco en wordt daarna heel kalm, alsof de dansers berusten in hun lot. Dat wordt opgevolgd door de vijfde van Beethoven, en vervolgens komt er een doodse stilte. Het was de vierde voorstelling van deze groep die ik zie, en tot nu toe de beste, ookal komt ‘Double Points: Bertha’ er heel dicht in de buurt.