Ik had hoge verwachtingen… maar ik vond het zo niksig. Misschien had het te maken met de-bijna-laatste-avond moeheid? Het was zeker geen swingend concert en absoluut geen intrigerend theater. Het hing daar wat onhandig tussenin te bungelen. Jammer… terwijl het fijn zou zijn als er op het gebied van muziektheater weer wat spannends en nieuws gebeurt.
Enfin volgende keer kom ik zeker weer kijken. Zowel Susies Haarlok als Matthias Mooij zijn talentvol. Maar dan wel wat meer pit heren.

De voorstelling begint zeer matig. Traag en slecht gespeeld. Spelers zijn het namelijk niet, de mannen die op de vloer staan, het zijn muzikanten en dat zullen we weten ook. Wanneer ze de instrumenten oppakken en ze hun hoofden afzetten krijgen we te zien waar we op gewacht hebben: een rauwe Hollandse variant op the Residents. Met mooie liedjes en vuurwerk aan gitaar- en drumgeweld. Dit is wanneer de voorstelling het meest overtuigt. Wanneer we de slappe monologen en de kinderachtige diaspelletjes die door de voorstelling verwoven zijn dus even wegdenken kunnen we wel degelijk spreken van een belofte voor de toekomst. Hier gaan we, kortom, meer van horen.